Laat een ander niet bepalen wat je waard bent

Nou goed, we gingen dus met de trein, zonder mondkapje. Ik bracht mijn dochter weg en schuilde bij mijn oma voor de regen, die daar in de buurt in het verpleegtehuis zit. “Doe dat ding af” was één van de eerste dingen die ze zei toen ik binnenkwam, refererend aan m’n mondkapje die ik in het verpleegtehuis had opgedaan. We hadden een goed gesprek. Ze vertelde over haar volwassen jaren: dat ze stiekem werkte, wat in die tijd een schande was voor getrouwde vrouwen, want dat impliceerde dat haar man niet genoeg zou verdienen. Ze was de enige in haar omgeving die het werken dermate belangrijk vond, dat ze er zoveel voor op het spel zette. Mijn oma liet zich niet weerhouden door wat iedereen vond. Als het donker was, sloop ze via de achterdeur naar buiten, naar haar werk. En ach, het werk was ver beneden haar niveau, maar dat deerde niks, ze werkte! Dat betekende voor haar meer dan wat dan ook. Autonomie, vrijheid, bestaansrecht. Ook al kon ze er met niemand over praten en was zelfs haar eigen man het er niet mee eens: zij deed waar ze voor stond en in geloofde: “waarom zou ik minder kunnen, enkel omdat ik vrouw ben? Ik laat een ander niet voor mij bepalen wat ik wel of niet waard ben, kom nou, wat een onzin!”. Mijn oma ten voeten uit.

Vechtlust

Ik kwam al snel tot de corona situatie als gespreksonderwerp, omdat ik die vecht­lust en verontwaardiging terug herken in de huidige discussie tussen gevaccineerde en ongevaccineerde. Mijn oma was fel: “Het is toch jouw keuze? Waarom zou dat verder iemand moeten uitmaken?”. Ik beaamde dat, maar sprak mijn zorgen uit over de discussie en daaruit voortvloeiende polari­satie, waardoor er voor mijn gevoel verdeeldheid wordt gezaaid. “Dat is nooit goed”, beaamde ze. Ik putte hoop en kracht uit mijn oma, haar woorden en de strijd die zij al heeft geleverd vóór onze tijd. Die genen draag ik, en haar input zal ik eren, door trouw te blijven aan mijn waarden en niet alles te laten wegnemen waar zij mede voor heeft gestreden.

Doen wat goed is

Mijn oma bleef in haar tijd ook trouw aan haar principes, ook al was zij de impopulaire minderheid en moest ze daar offers voor brengen. Zij voelde dat dat nódig was om zichzelf te kunnen zijn. Daarmee dwong ze respect af, en plantte ze zaadjes bij anderen die deze kwesties eerder nooit aan de tand hadden gevoeld. Ik wil hetzelfde doen. Trouw blijven aan mijn principes, aan wat ik voel dat goed is, nodig is. Niet alleen voor mij, maar voor mijn kinderen en eigenlijk de hele samenleving. De toekomst.

Menselijkheid bóven regels

Het regende toen ik mijn dochter weer ophaalde bij de school. We mochten -coronabeleid- de school niet in, dus werden we nat en koud. Maar de docenten zegen ons staan, in de druilerige regen, en haalde ons naar binnen. Tegen de regels in, ja, maar omdat hier gelukkig normaal menselijk gedrag prevaleerde boven ‘regels’. Het was als een warm bad en gaf me een sprankje hoop dat de goedheid van de mens misschien toch wel sterker is dan de angst.

Volg me en deel als je wilt