In hoeverre heeft angst grip op jou?

We stapten de trein uit. Het was intussen donker geworden en het was een lange dag geweest. Ik zocht half naar m’n OV-chipkaart toen ik links en rechts van me twee mensen staande gehouden zag worden. Ze werden onvriendelijk te woord ge­staan door BOA’s, die hen vervolgens een boete gaven voor het niet dragen van een mondkapje. Op dat moment gingen er verschillende dingen door me heen: woede, verontwaardiging, een gevoel van onrust, angst en opluchting. Opluchting dat ik het niet was, angst dat ik ook gepakt zou worden. Woede dat dit gebeurde.

Ben ik gevaarlijk?

Hoe kan het, dat ik in de buitenlucht loop en BANG wordt gemaakt omdat ik niet doe wat iemand anders pretendeert dat goed voor me is? Het is niet te bevatten dat dit nu gebeurt, en dat iedereen dit omarmt als “gewoon”. Hoezo gevaar? Twee jaar terug hadden we dit niet kunnen denken! Waarom gaan we hiermee dan akkoord? Waarom blijven we kiezen voor angst en controle, zelfs als we de conclusie moeten trekken dat deze maatregelen niet tot een beter resultaat leiden? Is er dan niet iets anders nodig?

Wanneer voel jij je veilig?

Nou goed, ik ontsnapte de dans, en liep mokkend naar huis. Ik baalde, omdat ik ook even angst had gevoeld, en zat mijn hoofd te breken over hoe het kan dat mensen, de BOA’s, het inmiddels als ‘goed werk’ zien om anderen op zo’n manier te behandelen. Te controleren. Te beperken in hun vrijheid. Onder de noemer van ‘gezondheid’ en ‘veiligheid’ wordt alles weggeschreven. Dit staat niet in verhouding tot de kosten die we hiervoor maken. Vroeger werd er afgegeven op agenten die laserden of parkeerboetes uitschreven als je even moest pinnen. Hoe kan het dan dat we het beboeten van het niet dragen van een mondkapje wel normaal vinden? Waar zijn onze principes gebleven? Ook hier lijkt angst te regeren boven al het andere. Het geeft mij géén veilig gevoel als mensen mij staan te controleren. Jou wel?

Volg me en deel als je wilt