Voorkom burn-out of blessures

Mensen gaan massaal over hun grenzen heen. Half Nederland zit voor mijn gevoel thuis met een burn-out. Hier zijn legio redenen voor, en allemaal zijn ze wat mij betreft legitiem. Het feit dat zoveel mensen last hebben van burn-out klachten geeft enkel aan hoe groot de mismatch is tussen ons mensen en de samenleving met bijbehorende verwachtingen die wij hebben ingericht. Het moet anders, zoveel is duidelijk. Voor de meeste mensen is het wel duidelijk dat het thema grenzen vaak een rol speelt. Maar laatst viel me op hoe subtiel dit thema tot uiting kan komen in de dagelijkse gang van zaken, waardoor we beetje bij beetje verleren om die grenzen goed te bewaken voor onszelf.

Luie sporter

Zo was ik gaan sporten vandaag, een lesje crossfit. Soms staan er trainingen op het programma die behoorlijk imponerend zijn. Maar ik heb in de jaren geleerd dat ik me niet gek laat maken door wat er ook op het bord staat, omdat ik sport voor mijn plezier en zeker in de winter niet altijd gemotiveerd ben om keihard te trainen. Een beetje een luie sporter misschien. Maar bij cross-fit is dat lastig, omdat het zo opzwepend is en je toch wordt uitgedaagd tot het gaatje te gaan. en daar ligt wat mij betreft een hele lastige grens. Dat merkte ik in deze les, waarbij een medesporter wat kreunde tijdens een lesje, en ik hem hoorde mompelen dat hij pijn in zijn voet had, waarna ik hem even een rekoefening zag doen. maar tegelijkertijd riep de trainer, goed bedoeld uiteraard, ‘kom op jongen, nog 1 minuut vol gas, geef alles!’, waarna ik de betreffende sporter weer verder zag strompelen en die minuut inderdaad nog alles gaf.

Comfort zone oprekken, of grenzen overgaan?

Wat leren we op zulke momenten? Dat we onze signalen die ons lichaam geeft moeten wegdrukken en toch door moeten gaan? of is het juist dat extra zetje om uit die comfort zone te komen en jezelf te leren dat je meer kunt dan je dacht? Ik heb namelijk ook weleens trainingen gedaan waarbij ik achteraf concludeerde dat het eigenlijk te gemakkelijk ging, dat ik het mezelf stiekem toch te makkelijk had gemaakt en die uitdaging uit de weg was gegaan. Hier ligt een lastig grijs gebied: hoe weet je nou of je je eigen grenzen goed bewaakt?

Opmerken van subtiele lichamelijke sensaties

Ik heb hier op de terugweg over nagedacht en denk dat het neerkomt op het goed leren voelen. Wanneer je je lichaam goed kent, en weet wanneer het welke signalen geeft, kun je een betere inschatting maken wanneer het veilig is of onverstandig om iets te doen. Het goed leren voelen is een vaardigheid die veel mensen niet meer goed kunnen. Ik ben zelf ook hard aan het oefenen om hier steeds beter in te worden, en het helpt dat het in de meditatielessen toevallig (of niet) ook hierover gaat. Voor de meeste mensen is het wel te doen om te voelen als je pijn in je rug hebt, jeuk aan je neus, of een slapende voet. Maar de veel genuanceerdere sensaties, de opbouw naar pijn of stress is veel lastiger om te merken. Een blessure is er niet ineens. Een burn-out evenmin. Die heeft zich in de tijd ervoor allang kenbaar gemaakt en ons lichaam laat al talloze rode vlaggen zien, maar we horen de signalen niet. Het is daarom een kunst om in stilte en rust de aandacht en tijd te nemen om te luisteren naar ons lichaam, naar de boodschap die onze lichamelijke sensaties hebben. en daar tijdig naar te handelen.

Oefenen in opmerkzaamheid

In de cross-fit kan dit het verschil maken tussen spieropbouw of een blessure oplopen. In je werk tussen een uitdaging aangaan en een burn-out krijgen. Door meer in contact te zijn met je lijf, krijg je meer opties om te handelen op een manier waarop je jezelf verder helpt, op welke manier dan ook. Mijn uitdaging van de komende tijd is om actief een bodyscan te doen tijdens mijn lunchpauze, om op te merken hoe met name mijn benen en knieën voelen. Ik heb namelijk al vaker knieblessures gehad en wil verstandig trainen. Ik wil meer vertrouwen krijgen in mijn lichaam en voorkomen dat ik teveel ga vermijden vanuit angst.

Volg me en deel als je wilt