
Gaat dit over hetzelfde kind!?
“Dat doet ze anders nooit!”
Elke week voer ik deze gesprekken. Dagelijks soms. Ouders die vol ongeloof aanhoren hoe voorbeeldig hun kind zich op school gedraagt terwijl het thuis de boel bij elkaar schreeuwt, kleine broertjes in elkaar timmert, constant een weerwoord heeft of knetterbrutaal is. Met bosjes komen ze bij ons: ouders van kinderen waarvan hun kind soms wel een andere persoonlijkheid lijkt aan te nemen in andere situaties. Om gék van te worden af en toe. Soms smeken deze ouders in het geniep of hun kind nu eens as-je-blieft óók rete-irritant willen zijn bij de juf. Want dan snapt ze eindelijk eens waar zij het de godganse dag mee te stellen hebben. Om het maar even met krachttermen duidelijk te stellen. En weet je, lieve ouders: I feel you!
Voorbeeldig?
Ik heb er namelijk ook zo eentje thuis. Ze heeft nog nét geen halo boven haar hoofd als ze een dagje doorbrengt met onze nanny of bij opa en oma wordt afgeleverd. Voorbééldig is ze. De hele dag krijgen we berichtjes: ‘wat een lieverd, ze luistert zo goed!’, en: ‘ze is zo zoet, ze huilt nooit!’, of: ‘je hoeft maar je stem te verheffen, of ze luistert al!’. Jaja. Nou, niet bij ons dus. Want oma of de nanny is nog niet eens uit het zicht of de halo wordt ingeruild voor 2 duivelshoorntjes, zo lijkt het.
Wolf in schaapskleren
Madam praat nog steeds amper, maar dat neemt niet weg dat ze exact duidelijk kan maken wat ze wil. En hoe! Ze laat het kaas niet bepaald van haar brood eten. Als er een schaaltje druifjes op tafel staat waar broer- of zuslief van eten, krijgen ze het te horen: “nee! MIJ!” wordt er herhaaldelijk geschreeuwd. En als dat niet voldoende is, grijpt ze gewoon iets vast waar ze haar zinnen op heeft gezet. Serieus, het lijken wel zuignappen! Met man en macht lukt het om de vingers los te pellen. Maar alleen thuis hè? Is ze ergens bij onbekenden, dan steelt ze alle harten. Met haar blonde piekhaartjes, grote blauwe ogen en haar vingers in haar mond, waar ze verlegen op sabbelt. Wat een doetje. En wat een wolf in schaapskleren.
Je krijgt er zoveel voor terug!
We hebben een keuken zonder bovenkasten. Spijt van tot aan m’n tenen inmiddels. Want met een gemiddelde van 6x per dag leeggeschudde pakken hagelslag, havermout, suiker of rozijnen van de vloer vegen, ben ik er wel een beetje klaar mee. Mijn nanny vroeg zich blijkbaar laatst af waarom nou steeds de halve inhoud van de carousselkast op het aanrecht stond, en borg alles weer netjes terug op in de kast. En zo kon ik de dag erna weer 40x havermout tussen de plinten zuigen en vastgestampte cranberry’s van de grond pulken. Heerlijk die kinderen, je krijgt er zoveel voor terug!
Als de kat van huis is…
Zoals een kinderstoel die al ongeveer een halfjaar dwars op de grond ligt. ‘Waarom?’ Vroegen de oma’s en andere mensen zich fronsend af. Nou mensen, omdat Signe deze handige triptrapstoel gebruikt als keukentrap, om via de kinderstoel o.a. op de eettafel, in haar eigen (ikea) kinderstoel of de buffetkast te klimmen. Dáárom. Vervolgens wordt ik met grote ogen aangekeken, waarop de reactie der reacties volgt: “dat doet ze bij mij echt nooit!”. Nee bij jullie niet nee, maar zoals het spreekwoord luidt: “als de kat van huis is, dansen de muizen”. Nouja, ongeveer dan. Signe danst in ieder geval wel letterlijk op de eettafel.
Kinderslot
Ten einde raad struinde we internet en prenatals af op zoek naar een geschikte sluiting voor de carousselkast. Een magneetslot werkte helaas niet op deze draaiende variant. Uiteindelijk heeft Steef een andere constructie bedacht en lukt het Signe niet meer om deze kast open te krijgen. Dat maakte haar even flink boos, maar algauw koos ze eieren voor haar geld. Sindsdien heeft ze geleerd hoe ze de normale kindersloten open krijgt. Haar nieuwe hobby is nu de servieskast leeghalen.
Spelen
Maar ze heeft nog meer hobby’s hoor, ze verveelt zich zelden. Op dagen dat wij er niet zijn, kan ze heel lief spelen, heb ik begrepen. Op dagen dat wij er wél zijn, gooit ze het liefst bekers met vloeistof ondersteboven. Ze is gelukkig niet kieskeurig: melk, water, limonade, soep… het is haar om het even. Als ze er vervolgens maar hard met haar handen in kan slaan. Yoghurt werkt trouwens ook goed, wat dat aangaat.
Klimmen
Oh, en heb ik al verteld van haar klimtalenten? Zit vast in de familie. Het liefst gebruikt ze stoelen, zoals de eerder genoemde triptrapstoel, maar ook de kleine kinderstoeltjes zijn favoriet. Ik breek dagelijks mijn nek over deze ondingen, omdat Signe als een soort wedstrijdschaatster door de woonkamer zoeft achter een stoeltje aan. Om bijvoorbeeld het glaswerk uit de hoge vitrinekast te halen, het gasfornuis aan te steken, pannen van het aanrecht te trekken of via het stoeltje op de verwarming te klimmen. Ik heb al meermaals mijn hart vastgehouden toen ze een poging deed over het traphekje heen te klimmen (naar beneden dus).
Gooien
Daarover gesproken, het naar beneden gooien van zaken is ook interessant. Het zal vast iets natuurkundigs zijn: het ontdekken van zwaartekracht, luisteren naar de effecten als de spullen neerkomen en tenslotte getrakteerd worden op een geërgerd gemopper van moederlief, inclusief getergde uitdrukking. Schoenen, lege flessen, speelgoed, wasgoed, you name it, Signe gooit het naar beneden. Maar uiteraard pas als ik bijna klaar ben met het opruimen van het afval dat ze uit de vuilnisbak op de grond heeft gegooid, of de tijdschriften weer aan het opstapelen ben.
Dat doet ze anders nooit!
Ik was dan ook verrast en verbaasd te merken dat het onze nanny en andere betrokkenen op de één of andere manier wél lukte om nog iets anders te doen dan op Signe te letten. Want, zo krijg ik keer op keer weer te horen, bij hun doet ze dat allemaal nóóit! De stoeltjes blijven op hun plek, kasten dicht, ze stopt direct als je iets zegt. Eigenlijk doet ze gewoon niks van al die streken. Hoe kan dat toch?
Vreemde ogen dwingen?
Vreemde ogen dwingen? Bij ons voelt ze zich het meest vrij dus laat ze zich het meeste gaan? Of krijgt ze bij anderen andere (meer) aandacht dan bij ons, zoekt ze misschien op deze manier de aandacht? Ik kan het me bijna niet voorstellen, omdat mijn vrije dagen bijna volledig worden beslagen door ‘met Signe bezig zijn’. In ieder geval weet ik nu hoe het is voor al die ouders, die zich bij elk ouderavondgesprek afvragen of de leerkracht wel over het goeie kind vertelt. Aan de andere kant ben ik blij dat ze zich bij anderen blijkbaar wel gedraagt. Want, zoals ik ook andere ouders geruststel: als je kind het daar wel kan, beschikt het in ieder geval over die vaardigheden. Is er toch nog hoop, gelukkig!