‘Wat doe jij eigenlijk voor werk?’

Een doodnormale vraag die ik laatst weer een paar keer kreeg. Ik merk de laatste tijd dat ik steeds verschillende antwoorden geef, en dat ik ook zoek naar wat ik nou eigenlijk moet antwoorden. Vroeger had ik mijn antwoord al klaar: ‘ik ben therapeut, ik ben orthopedagoog-generalist’. Maar daar ben ik vanaf gestapt. Ik doe dat niet meer, het is niet waar ik de aandacht nu op wil richten. Maar wat doe ik nou eigenlijk? De laatste tijd ben ik met zoveel dingen bezig, dat er niet per sé één activiteit met kop en schouders bovenuit steekt.

Ondernemen

‘Ik ben ondernemer’ komt dan nog het dichtst in de buurt met hoe ik mezelf zie. Ik onderneem namelijk vooral van alles. Voor een ander kan dat soms onnavolgbaar overkomen, maar voor mezelf snap ik nog wel waarom ik de dingen doe (of juist niet meer doe). Maar hier ligt ook wel een uitdaging in, wat ik al eerder noemde. Namelijk om minder tegelijk te doen, zodat de aandacht beter tot zijn recht komt op de dingen die ik het liefste doe.

Naakt

Dit thema is ook een thema dat de laatste paar maanden regelmatig in mijn meditaties terugkwam: wat ben ik nou eigenlijk? Ik kom er nu steeds meer achter dat ik mezelf teveel identificeerde met mijn beroep, dat mijn hele zelfbeeld en identiteit hiermee versmolten waren. Nu ik die lagen steeds meer van me af schud, voelt het best een beetje kaal en naakt ineens. Het gaf ook wel angst: als ik niet meer zeg dat ik dit ben, wat blijft er dan nog van mij over? Ben ik dan überhaupt nog wel de moeite waard? En daar komt denk ik ook wel een beetje de kern van de zaak doorschemeren.

Rollen die we spelen

Hoe meer ik me verdiep in mijn zelfontwikkeling en spirituele groei, hoe meer ik dit soort zaken ga doorzien. Ik speelde de rol van therapeut, maar ik bén het niet. Ik kan die rol nog steeds wel spelen hoor, en doe dat ook nog regelmatig. Maar ik ben daarnaast nog meer. Moeder, creatief, avontuurlijk, een beetje gek, sportief, een partner, lerend en ontdekkend, een mens met behoeften en gevoelens, en noem het maar op. Maar ook dat zijn veelal rollen en eigenschappen die je jezelf toedicht, die niet volledig zijn.

Downgraden

Het helpt mij om het daarom te ‘downgraden’, tot iets meer essentieels. Ik ben hier vooral om te leren en ervaringen op te doen. Zo. Dat voelt een stuk fijner en haalbaarder. Kan ik bovendien ook geen flater slaan, want alles wat we hier doen met z’n allen zijn ervaringen, en van alles valt te leren. Kenmerk van leren is echter wel dat je lering trekt uit voorvallen, dat je er daadwerkelijk wat mee doet, natuurlijk. Dat, als je feedback krijgt, je dit wel probeert te verwerken in je dagelijkse handelen.

Het leven is een les

Dit is wat ik nu meer en meer besef, en wat mij vrijmaakt van alle verwachtingen die ikzelf en anderen bewust of onbewust aan mij stelden. Ik hoef niks te bewijzen, ik hoef niet eerst iets te doen of klaar te spelen, om ertoe te doen of ‘iemand te mogen zijn’. Het helpt me wat milder naar mijzelf en alles wat ik doe en meemaak te kijken. Het maakt het ook ontzettend interessant om bij bepaalde ervaringen of situaties te bedenken: ‘oké, welke les zit hierin verborgen? Wat probeert het leven mij misschien duidelijk te maken?’. Het geeft je een uitnodiging om betekenis te geven aan de voorvallen en tegenslagen, en zet je meer in de actiestand. Naar mijn mening een stuk prettiger dan wanneer je alleen maar het idee hebt dat zaken je overkomen, of je slachtoffer bent aan de pech die jij keer op keer op je bordje krijgt.

Wie is je authentieke zelf?

Maar daar ging wel een periode aan vooraf, en nog steeds voelt het soms nog een beetje ‘bloot’ nu ik de jassen van mijn vertrouwde rollen heb afgeworpen. Hoewel ze me niet meer passen, gaven ze een bepaalde zekerheid en ook een bepaalde status. Maar puntje bij paaltje zijn die zaken slechts schijn, en irrelevant. Ik had uiterlijke schijn nodig om me goed genoeg te voelen. Ik had status nodig om me serieus genomen te worden. Onzin. Ik haal die kracht nu meer en meer vanuit mezelf, doordat ik weer teruggrijp op mijn authentieke zelf. Ik voel nu veel beter wat mij blij en gelukkig maakt, en heb ook veel meer vertrouwen om daar naar te handelen. En dat brengt mooie dingen. Ik heb prachtige gesprekken met mensen, die als vanzelf gaan, oprecht en in flow. Ik blijk ineens anderen te kunnen inspireren en aan het denken te zetten. Dat denken mondt uit in handelen en zonder dat het mijn doel was, heb ik anderen daarmee positief beïnvloedt.

Intuïtie gebruiken

Als ik terugkijk op afgelopen jaar, dan heb ik zoveel toffe dingen gedaan. Leuke activiteiten bij de natres, sportevenementen, nieuwe mensen leren kennen, een podcast begonnen, samenwerkingen aangegaan, mijn creativiteit aangewakkerd wat heeft geleid tot schilderen en schrijven, uitdagingen aangegaan. En dat heeft vooral te maken met het durven vertrouwen op het proces. Niet meer iets doen ‘omdat het zo hoort’, ‘omdat dat strategisch de beste keuze is’ of ‘de veilige weg’. Nee. Ik ben bewust gaan kiezen voor dingen die intuïtief goed voelden, en vaak kon ik niet eens uitleggen waarom.

‘Wat levert het op?’

De podcast is daar een voorbeeld van. Mensen vragen dan: ja, maar dat levert toch niks op? Klopt. Sterker nog, ik besteedt er mijn eigen tijd in, en betaal voor een hosting op de podcasts te kunnen uploaden. Dus het kóst me juist geld. Maar het gaat niet om geld. Het gaat om het grotere doel: de zaadjes planten, bewustzijn vergroten. Zaken bespreekbaar maken. Mensen inspireren. En zie, de luistercijfers groeien gestaag, ik krijg zulke leuke reacties en leer nieuwe mensen kennen die mij ook weer inspireren. Dus het levert wel degelijk iets op. En ik weet zéker dat het zich op de lange termijn gaat terugbetalen.

Volg me en deel als je wilt