De verhalen die we onszelf vertellen

Laatst stelde iemand zich aan mij voor, een jonge vrouw nog. Terwijl ze haar naam zei, zei ze er direct achteraan: ja jullie zullen er wel om lachen, want ja, iedereen moest altijd al om haar lachen zodra men haar zag. Dan zeiden ze ‘oh daar heb je haar weer’ en begonnen ze al te lachen”. Ik zat met verbazing te luisteren naar het verhaal dat ze over zichzelf vertelde. Een verhaal dat ze blijkbaar gewend was om te noemen, en wat maakte dat ze er zelf in geloofde. Het leek zelfs of ze er in wilde blijven geloven. Er werd namelijk de kans ontnomen om ook een ander verhaal bij haar te bedenken, het werd al door haar ingevuld.

Visualiseren

Dit is wat we doorlopend doen. We vertellen onszelf voortdurend verhalen over onszelf en de wereld. We geloven er heilig in, houden er krampachtig aan vast zelfs. Waarom doen we dat? We hebben elke moment de mogelijkheid om andere verhalen over onszelf te vertellen, en daarmee een andere werkelijkheid te scheppen. Dit klinkt misschien vaag, maar dat valt wel mee. Op het moment dat we ervoor kiezen om de werkelijkheid vormt te geven zoals wij die willen, zul je namelijk merken, dat de kansen aanzienlijk toenemen dat het ook écht plaatsvindt. Dat is wat topsporters doen met het visualiseren van hun wedstrijd: in gedachten schaatsen ze hun 500 meter al, tot op de seconde nauwkeurig, waardoor de kans dat het daadwerkelijk zo verloopt ook sterk wordt vergroot.

De kracht van taal

Naast visualiseren speelt ons denken en onze taal ook een heel belangrijke rol in dit creëren van onze werkelijkheid. Nog een voorbeeld. Op diezelfde avond tref ik een andere jonge vrouw die ik al jaren niet meer heb gezien, en één keer eerder bij een andere borrel zag. Ze stelt zich vragend voor: ‘weet je nog wie ik ben? Ja ik ben die en die, maar dat weet je misschien niet meer. Ze dachten toen dat ik dronken  was, want ik struikelde toen van de trap, maar dat kwam door mijn hoge hakken, niet door de drank’. Ik had er niet naar gevraagd, maar voor ik het wist, had ze haar verhaal alweer in de realiteit geschetst. Ik zag haar vervolgens niet meer, tot ik even naar het toilet ging en haar daar al bellend aantrof. Vanaf het toilet kon ik het telefoongesprek gemakkelijk opvangen: ‘ja, en nu beginnen ze wéér over toen! Het was net stil, ik baal hier zo van, nu wordt weer opgerakeld dat ik toen dronken zou zijn geweest, dat is gewoon niet waar! Ik word hier pisnijdig van!’. Ik kan het niet helpen, maar ik moet hier dan toch een beetje om grinniken. Zie je wat hier gebeurt? We klampen ons zo vast aan onze vertrouwde verhalen, als een grijsgedraaide plaat, dat het bijna onmogelijk is hier onderuit te komen. Deze meid had haar eigen verhaal weer leven ingeblazen: wat je energie geeft, groeit tenslotte. Dat je verontwaardigd was dat er wederom na al die jaren over het incident werd gesproken, had ze misschien wel zelf gecreëerd.

Ontdek je eigen rode draad

Het is natuurlijk altijd makkelijker oordelen vanaf de zijlijn voor een ander. Als het zo makkelijk was om het anders te doen, zou iedereen het direct anders doen. Het zijn vaak de blinde vlekken waar we eerst zicht op moeten krijgen om ze te veranderen. Dat begint bij het observeren van terugkerende patronen. De zogenaamde rode knoppen in je leven, de triggerpoint, mensen voor wie je een allergie hebt, situaties waar je op de een of andere manier steeds weer in verzeild raakt. De rode draad. Als je dáár meer licht op kunt werpen, heb je iets om mee te werken. Dan kun je je bijvoorbeeld afvragen welke verhalen je nou eigenlijk maakt over dit soort situaties? En vervolgens, welke verhalen je liever wenst te maken: hoe zou jij dan handelen in die situaties? Als je daar de taal, je gedachtes én je handelen naar kunt zetten, dan verzeker ik je dat je een leuker leven krijgt!

Volg me en deel als je wilt