Kinderkapsel kunsten

Jemig, wat heb ik me daar op verkeken zeg! Kreeg ik een dochter (dat was sowieso al een verrassing), en sta ik nu een paar jaar later elke ochtend te klungelen in de lange haren van haar. Wat een crime! Achteraf misschien maar goed dat ze haar eerste twee jaar hartstikke kaal bleef, scheelde een hoop stress en faalervaringen in de ochtend en een hoop gezucht en gesteun van dochterlief. Maarja, toen ze tegen de 3,5 jaar liep, had ze inmiddels toch echt wel een serieuze bos haar en moest ik verzinnen wat ik daar nu mee wilde.

Knipervaring

Opgegroeid als ’tomboy’ en ‘one of the guys’ had ik nou niet bepaald de interesse, vaardigheden of het geduld ontwikkeld in mijn kindertijd om de haren van my little pony te vlechten. Nee, de enige ervaringen die ik had omtrent kapsels en haren doen in mijn jeugd, was de (voor mijn moeder traumatische) gebeurtenis waarin mijn buurjongen en ik elkaar op vierjarige leeftijd een knipbeurt gaven. Jawel, tot aan kale plekken toe. Vol trots kwam ik de trap af om mijn moeder het resultaat te tonen. Ze was iets minder enthousiast dan ik, jammer genoeg. Een andere ervaring was op iets latere leeftijd, toen ik een knuffelkonijn kreeg van mijn gloednieuwe stiefvader die ik vervolgens demonstratief helemaal kaal knipte. Maar daar houdt mijn ervaring wel een beetje op.

De sores van de kinderharen

Ik merkte dat het haar van Meia al snel wat lijzig viel en als het los hing binnen de kortste keren tot een sliertige klittenbos transformeerde. De krullen die zij tot haar derde jaar zo makkelijk droeg, veranderden langzaam in steil haar. Dat vroeg om een kapsel, om verzorging. Dus, toen de tijd rijp was, probeerden we diverse kappers, wel of geen pony, laagjes, schuine pony, etc. Maar zodra ze het los droeg, kwamen er steevast klitten. Bovendien bleven mijn ‘creaties’ nooit zitten. Ik kwam niet verder dan een paardenstaart of simpele vlecht, maar door de laagjes piepten er steeds haren uit en zakte alles tenslotte uit.

Speldjes

Jaloers keek ik dan naar de prachtige ingevlochten hoofden, artistieke kunstwerken met matchende elastiekjes, spelden of diademen. Waar halen die moeders in vredesnaam de tijd vandaan? En hoe lukt het hen om zoveel speldjes en elastiekjes voorhanden te hebben? Want als ik mijn dochter een speldje in doe, kan ik er vergif op innemen dat deze aan het einde van de dag kwijt is. Volgens mij eet ze ze stiekem op.

Invlechten

Mijn schoonzusje heeft me een keertje tijdens een familieweekend de fijne kneepjes van het invlechten geleerd, voor zover dat lukte. Want tja, dat gepiel is toch niet helemaal mijn ding geloof ik. Maar voor mijn dochter wilde ik mijn best doen om het onder de knie te krijgen, zodat zij ook mooie kapsels had en er verzorgd bij liep. Dus oefende ik de dagen en weken erna op het invlechten, en het lukte zowaar best aardig na een paar maanden.

Staart

De kapsels waren dus uitgebreid naar 3 variaties: staart, vlecht en invlecht. Maar als het aan Meia lag, koos ze steevast voor een staart. Lekker snel. Kon ze vlug weer verder spelen. Gedoe allemaal in je haar, moest ze niks van hebben. Ondertussen kampte mijn buurvrouw met hetzelfde ‘probleem’. Ze had echter intussen iemand gevonden die de meest prachtige kunstwerken met vlechten kon maken in de haren van je kind.

 

Professioneel haren doen

Dus besloten we onze kapselkennis nog verder uit te breiden en eens bij haar op cursus te gaan. Ze gaf heuse vlechtcursussen bij haar thuis, op echte kapperspoppen. Eenmaal daar, maakten we, samen met een andere dame en heer (ja echt!) kennis met de basics in het vlechten. In sneltreinvaart probeerden we allerlei variaties van vlechten en andere kapsels en ik werd zowaar enthousiast! Zelfs met mijn onervaren en ongeduldige handen lukte het soms om een best aardige vlecht te maken.

Vlechten op poppen

Misschien scheelde het dat dit hoofd gewoon mee boog als je aan de haren trok, stil bleef zitten tussendoor en geen jammerende geluiden maakte als je eens hardhandig een klit uit elkaar trok. Maar toch, het gaf een beetje hoop. Zeker toen aan het einde van de cursus nog een ‘simpele’ variant op een staart werd gedemonstreerd: die kon ik vast nog wel verkopen aan mijn dochter!

En nu in het echt…

Vol energie stortte ik me dus de volgende ochtend op de warboel op het hoofd van mijn dochter. Die ontving mijn enthousiasme gapend, met een lang gezicht en vergezeld van diepe zuchten en wegdraaiende ogen. Tot zover de ijdelheid van mijn zesjarige. Afijn, toen ik mijn verkooppraatje afstak en de succesfactoren ‘snel’ en ‘staart’ liet vallen, aangedikt met de belofte dat er ’s avonds geen klitten zouden zijn, kreeg ik met Gods gratie permissie om dan maar haar haren te doen.

Gelukt!

Waar de cursusleidster het deed voorkomen alsof dit varkentje zo gewassen was, bleek de werkelijkheid toch anders. Ik kom steevast 3 handen tekort om alle slierten haren vast te houden en vraag me vervolgens fronsend af hoe het einde nou ook alweer moest worden gedaan. Plus dat de tijd die ervoor staat met factor 20 moet worden vermenigvuldigd. In mijn geval dan.

Maar, al met al, was ik tevreden. En YES! Meia was er blij mee! Ze was zelfs zo blij, dat ik de volgende dag nog een keer ‘iets leuks’ mocht doen. En blij, dat ze complimenten kreeg van anderen. En vooral heel blij dat er inderdaad ’s avonds een stuk minder klitten uit te kammen waren. Wie weet komt het dan toch nog goed met mijn skills.