Gefrustreerde dreumes

Mijn jongste zit in de frustratiemodus. Sinds een paar weken vertoont onze 16 maanden oude dreumes heuse driftbuien, schreeuwpartijen en andere frustratieperikelen. En ik moet zeggen dat het redelijk nieuw voor me is, zelfs bij de derde. Onze oudste dochter en onze zoon hebben natuurlijk ook wel momenten van frustratie gekend, maar deze hadden over het algemeen een andere oorzaak.

Taalontwikkeling

Meia begon woordjes te zeggen toen ze amper 9 maanden oud was, en toen ze haar eerste verjaardag passeerde, sprak ze inmiddels in korte zinnetjes. Lange tijd heb ik gedacht dat onze zoon, die na haar kwam, laat was met praten. Maar later besefte ik dat het andersom was: Meia was gewoon zeer snel en Fosse heel gemiddeld. Er is een dalende trend zichtbaar, want Signe is voor mijn gevoel laat met praten. Ze leek er tot voor kort gewoon geen zin in te hebben. Sterker nog, het was ook helemaal niet nodig!

Zelf regelen

Als Signe iets wilde, dan ging ze het gewoon zelf halen. Desnoods schoof ze de triptrapstoel van Fosse naar de tafel, om vervolgens via die stoel op de eettafel te klimmen om de beker limonade te pakken waar ze haar zinnen op had gezet. Of ze sloop naar de keuken, om de carrouselkast open te draaien en zichzelf te voorzien van rozijnen of zoute stengels. Ja, Signe die regelde het wel. Als we naar buiten gingen, kwam ze zelf met haar jasje aan lopen of ging ze op de trap zitten zodat we haar schoenen konden aan doen. Ze begreep gewoon alles en liet dit duidelijk merken in haar handelen. En was het een keertje niet duidelijk genoeg voor ons, of ging het gewoon niet snel genoeg, dan zette ze simpelweg een keel op. Van vier kanten kwamen dan aangeboden spullen, handen die haar iets voorhielden of gewoon maar wat aandacht gaven waardoor onze klapperende trommelvliezen even rust kregen.

Niet begrijpen

Helaas merkt Signe nu steeds vaker dat haar acties ontoereikend zijn voor haar plannen die zich meer en meer uitbreiden en steeds specifieker worden. Het lukt haar nog onvoldoende om duidelijk te maken dat ze wil eten, maar dan niet in haar kinderstoel wil zitten. Dat ze met een vork wil eten, maar alleen die van papa. Dat ze geen wortels wil, maar alleen het vlees en óók dat van haar broer en zus. Dat we haar dan niet begrijpen en doodleuk haar eigen vork voorhouden of als Meia en Fosse gewetenloos hun eigen bord leeg eten, is voor deze dreumes blijkbaar een constante kwelling. En een gegronde reden om het op een schreeuwen te zetten, op een toonhoogte waarop alle honden in een straal van 5km rond ons huis aanslaan.

Frustratie

Ja, en als deze harteloze gezinsleden dan ook nog beginnen te lachen om het vaak komische tafereel, dan is er helemaal geen houden aan. Compléét over de pies is ze dan. Want hoe dúrven we maar één cupcake aan haar te geven, terwijl de bakplaat nog vol staat met andere cupcakes. Wijzend, stampvoetend en gillend heeft ze het drie kwartier volgehouden om er nog eentje te krijgen. Wat een uithoudingsvermogen. Frustratie alom. En ik had toch wel met haar te doen. Soms verzandt ze zo diep in een driftbui, dat we haar niet mee goed bereiken. Ze slaat wild om zich heen, schudt haar hoofd alle kanten op en verzet zich als je haar wil knuffelen. Dat alles begeleidt door een vocale ondersteuning op standje gehoorgestoord. Iedere keer hoop ik maar dat ze begint te praten, zodat ze zichzelf beter kan uitdrukken en wij beter op haar behoeften kunnen afstemmen. Het blijft voor alle kanten zoeken en een proces van trial and error.

Zich kunnen uitdrukken

Ik heb heel erg het idee dat Signe op een andere manier leert dan onze andere twee kinderen. Meia begon gewoon met praten en is sindsdien niet meer gestopt, het ontwikkelde zich in sneltreinvaart. En nog steeds trouwens. Fosse kabbelde rustig voort, maar toen hij de smaak te pakken had, kon hij zich ook steeds gemakkelijker genuanceerd uitdrukken. Signe begrijpt alles, slaat alles in zich op en laat met handelen zien dat zij niet onderdoet als persoontje voor de rest van het gezin. Ik heb het vermoeden dat Signe observeert en ondertussen haar passieve taal steeds meer opbouwt. En áls ze dan gaat praten, dat dan direct het hek van de dam is. Maar misschien zit ik wel mis, misschien duurt het nog een eeuwigheid en blijft ze krijsen en wijzen om haar zin te krijgen.

Baby- en kindergebaren

Laatst was er een moeder van een vriendje van Fosse bij mij. Ze vertelde over baby- en kindergebaren die ze bij haar zoon had gebruikt. Het had geholpen om dingen duidelijk te maken voordat hij de woorden kon uitspreken. Dat leek me wel wat! Wie weet neemt het de frustratie van nu weg en kan het een brug vormen tussen de huidige situatie en het praten. Dus kreeg ik twee dvd’s te leen en heb ik de app ‘kwebl’ gedownload, om me te verdiepen in de gebaren. Ik ben heel benieuwd welke uitwerking dit zal hebben op de jongste. Misschien vergroot het de motivatie om toch maar te gaan praten, we zullen het zien. Ik houd jullie op de hoogte!

Volg me en deel als je wilt