De stand van zaken eind 2021

We zitten nu bijna 2 jaar in crisis. In decem­ber 2019 brak het coronavirus los en sindsdien is er zoveel veranderd. Ik had al lange tijd niet meer geschreven. Ik was druk met ons leven: de verbouwing waar maar geen einde aan leek te komen, veranderingen en daarmee never ending uitdagingen in de jeugdzorg die me zo’n beetje krankzinnig maakte en me noodgedwongen in een eerder stadium al met m’n neus op de feiten drukte: is dit nog wel wat ik wil? Is dit de manier waarop ik het wil? Wat wil ik dan wel? Vragen die me af en aan bezig hielden en periodiek terugkeerden in de’ rustigere’ tussen­liggende periodes was ik denk met meedoen en alles wat daarbij komt. Afspraakjes, sporten, vere­nigingen, school… Alles waarop we toen nog afgaven namen we ‘for granted’, tot alles ineens anders werd. Nu was ik zelf vóór corona al jaren een innerlijke strijd met mezelf aan het leveren (en soms ook met m’n omgeving) over de zin van het leven. Er waren zoveel dingen onbestemd of schijnbaar doelloos… Ik snapte niet waarom.

Midlife crisis

M’n vrienden zouden het een midlifecrisis noemen. Prima, is dat niet een moment in je leven waarop je op zoek gaat naar jezelf? Dan klopt het. En ik ben dankbaar dat ik die reis al vroeg begonnen ben. Ik voel me gezegend met een open geest en mijn nieuwsgierige op­timisme. Ik heb in de afgelopen jaren een pad bewandeld waar ik mezelf steeds beter ben gaan leren kennen. Ik weet wat ik kan, wat ik wil, wat m’n waarden zijn, waar ik voor sta. Ik gebruik mijn moreel kompas om mijn handelen vorm te geven.

Veerkrachtige jeugd en welzijn

Als ik mijn laatste blog (april 2020) teruglees, zijn er een aantal zaken veranderd, maar ook een aantal zaken niet. Ook toen maakte ik me al zorgen over de lange termijneffecten van de maatregelen voor de jeugd en de samenleving als geheel. Ik was echter nog in de veronderstelling dat de crisis tijdelijk van aard was. Daar ben ik inmiddels wel op teruggekomen. Dit is een crisis die zijn weerga niet kent, en het gevoel bekruipt mij steeds meer dat we pas aan het begin van de ellende staan. Ook in mijn laatste blog sprak ik van de noodzaak om te investeren in onze jeugd, onze veerkracht en ons welzijn. Omdat dat het allerbelangrijkste is om ons staande te houden als de hele wereld om ons heen door elkaar wordt geschud. Dat wordt nu meer dan ooit onderstreept. Des te vreemder is het, dat er op gezondheid (zowel psychisch als lichamelijk) wederom wordt bezuinigd in plaats van geïnvesteerd.

Volg me en deel als je wilt