Piano in huis

Mijn opa is verhuisd uit Amsterdam. Hij is naar een kleiner flatje gegaan en had geen mogelijkheid om zijn geliefde piano mee te nemen. In het verleden was hij fervent pianospeler, maar door artrose kon hij uiteindelijk zijn vingers niet meer goed strekken om te kunnen spelen. De vraag rees dus wat er met de piano moest gebeuren, want voor mijn opa heeft deze een grote emotionele waarde. Wegdoen was geen optie.

Verhuizen van een piano…

Maarja, niet iedereen heeft zomaar plek voor een piano in zijn huis. En misschien nog wel essentiëler: hoe krijg je zo´n bakbeest überhaupt in je huis!? Misschien was het naïef, misschien een tikje impulsief, maar een piano in ons huis uit de 19^e eeuw, dat klonk mij als muziek in de oren. Steef was iets minder blij met deze actie, aangezien hij deze verhuistruc uit zijn hoge hoed mocht gaan toveren. Maar hé, we hebben een (geleende) aanhanger, hoe moeilijk kan het zijn?

Gelukkig waren familieleden beschikbaar om een eindje te helpen met sjouwen en zonder al te veel omhaal lukte het om de piano in te laden. Met hulp van een toevallig passerende buurman is deze loodzware unit zelfs zonder noemenswaardige schade tot in de woonkamer gekomen. En daar stond hij vervolgens te glanzen en te stralen.

Aantrekkingskracht

De piano had, zoals ik een beetje hoopte, een magische aantrekkingskracht op de kinderen. Vrijwel dagelijks werd er even gepingeld en al gauw besloot ik te kijken naar iets van pianolessen. Want als er dan eenmaal een piano in de huis staat, dan moeten we toch de kans grijpen om eens te onderzoeken of dat iets is wat (een van) de kinderen leuk vinden. Van Meia wist ik dat ze jaren terug al vaak had gezegd dat ze piano wilde spelen. Of viool. Van Fosse wist ik het niet.

Pianoklasje

Na enig navraag bleken ze beiden wel zin te hebben om mee te doen met een pianoklasje. Met 4 kindjes een half uurtje per week spelenderwijs kennismaken met piano spelen. Dat klonk in ieder geval lekker laagdrempelig en vrijblijvend. Afgelopen week was het dan zover: de eerste keer pianoles. Enthousiast stapten ze naar binnen en nog enthousiaster weer naar buiten. Gewapend met een werkblad, volgeschreven met cijfertjes.

Gezellig geluid

Het is ongelooflijk wat een kind in 30 minuten kan leren, want thuis werd enthousiast voorgedaan wat ze geoefend hadden. Het ging deze keer, als ik het goed begreep, vooral om de positie van de vingers op de toetsen. Maar ook mochten ze meteen hun eigen liedje maken voor de volgende keer. Het is een gezellig geluid, het getingel op de piano door het huis, op willekeurige tijdsstippen.

Familie traditie

Inmiddels zijn we aan het einde van het jaar. Het leven kan soms hard en confronterend zijn, zoals ook in ons geval, waarbij mijn opa toch vrij plotseling recent is overleden. Het maakt zijn instrument des te meer tot een geliefd relikwie, waar met name Meia met veel plezier gebruik van maakt. Het stokje lijkt daarmee doorgegeven. Laatst gaven Meia en Fosse een kleine demonstratie tijdens het Pepernotenconcert, en Meia kijkt er naar uit om met pianolessen door te gaan. Vooral ter ere van mijn opa, en daarmee de muzikale familietraditie, ben ik blij en dankbaar dat Meia het piano spelen zo leuk vindt.

Volg me en deel als je wilt