Another brick in the wall

We zijn er met z’n allen een beetje ingeluisd, in dit leven. Terugkijkend op mijn leven tot nu toe, ga ik steeds meer doorzien wat een illusies we voor onszelf creëren en hoe we onszelf massaal gek maken (en houden) met overtuigingen en verwachtingen die nergens op gebaseerd zijn. Het lijkt wel een besmettelijke ziekte, dat we maar overnemen van elkaar wat we vinden en geloven. Ergens in de evolutie lijken we gestopt met denken, met kritisch zelf nadenken over je eigen leven, je waarden, de betekenis die je zelf aan dingen geeft.

En nu zitten veel mensen in een stressvol leven, met een torenhoge hypotheek en te weinig vrije dagen per jaar. Gevangen in een gouden kooi. De afgelopen week zit het liedje ‘another brick in the wall’ van Pink Floyd steeds maar in mijn hoofd. ‘We don’t need no thought control’. Uiteindelijk ben je slechts een steentje in de muur. Betekenisloos. Is dat wat we willen, ten diepste in ons hart? Wat willen we onze kinderen meegeven? Wat voor leven wil je zélf leiden? Mag je pas genieten als je vakantie hebt? Ben je pas vrij als je je kapot hebt gewerkt en met een gebroken lijf van je magere pensioen mag genieten?

Wiens leven leef je?

Ik kan me hier over blijven verbazen. Als tiener kon ik al in discussie gaan hierover, als mijn stiefvader zijn plannen noemde, zijn dromen opsomde, die van gitaarles nemen en in een band spelen tot wilde reisplannen en boeken lezen gingen. Zoveel leuke dingen waar hij nu ‘geen tijd voor had’ maar ging doen als hij met pensioen ging. Ik kon daar niet in meegaan. Wat nou als je morgen onder een bus komt? Wat nou als je straks ziek word, of je lijf niet meer in staat is om te reizen? Wat een deceptie heb je dan in geleefd. Als die dromen die als zeepbellen uit elkaar spatten, omdat je de conclusie moet trekken dat je uiteindelijk niks van dat al hebt kunnen doen. omdat je jezelf je eigen dromen en wensen hebt ontzegd. Voor wat? Voor wie? Leef je je leven voor de bank, aan wie je je schulden afbetaald? Of voor het bedrijf waar je werkt, staat jouw leven in dienst van die machines die je repareert, of de spullen die je verkoopt, of wat je maar doet om een salaris te verkrijgen?

Wat is er nog meer naast werken?

Ik voelde al héél vroeg dat ik daar niet op ging wachten. Al tijdens mijn studie heb ik gezegd dat ik niet fulltime wilde werken. Ik werd raar aangekeken. Waarom zou je niet lekker knaken verdienen? Je bent jong en ambitieus, je wilt die sociale, maatschappelijke ladder op toch? Dat wilde ik toen ook. Maar ik voelde ook heel duidelijk dat fulltime werken teveel voor mij was. Niet omdat ik het niet aan zou kunnen, maar omdat ik nog zoveel andere plannen had. Ik wilde schrijven, sporten, fotograferen, uitstapjes maken, of gewoon lekker uitgebreid koken of een boek lezen op de bank. Het kon me gestolen worden dat de rest van mijn generatie fulltime werkte. Ik wilde max 4 dagen werken, liever 3. Dat is door de jaren heen eigenlijk altijd zo gebleven. De periodes waarin ik wél fulltime werkte, waren de zwaarste en minst leuke. Ze regen zich aaneen als een onduidelijke brei van indrukken. Zonder kans om te verwerken, op te laden, af te schakelen en je zinnen even helemaal ergens anders op te zetten.

Het kan ook anders

Maar ik ben net zo goed in die valkuilen getrapt. Het is een gemeenschappelijke cultuur die we hebben gecreëerd, die zo’n sterke greep doet op ons, dat vrijwel niemand hier immuun voor is. Althans, dat denk ik, maar ik ontmoet de laatste tijd wel steeds meer vrije geesten die hun leven nét even een beetje anders inrichten. Super inspirerend en het laat zien dat er veel meer mogelijk is dan ons platgetreden paadje van huisje, boompje, beestje. Ik mijmer steeds meer over welke mogelijkheden er voor ons in het verschiet liggen, maar moet dan ook de conclusie trekken dat het lastig is het nu ineens helemaal anders te gaan doen, door de keuzes die we hebben gemaakt. Want ook wij leven in die gouden kooi, met een fijn huis op een fijne plek, die grote verplichtingen met zich meebrengt.

Loskomen uit de thought control

Toch weerhoud het me er niet van te blijven fantaseren over mogelijkheden om uit de gouden kooi te kunnen stappen en wat meer vrijheid te ervaren, met ons als hele gezin. Die vrijheid ben ik momenteel aan het onderzoeken in mijn eigen leertraject binnen de zen meditatie. Daar komen al mooie en verrassende inzichten aan bod die helpend zijn om zaken vanuit andere perspectieven te bekijken. Het loskomen uit de thought control (Pick Floyd) is naar mijn idee een belangrijke, zo niet essentiële stap om je leven steeds meer in te richten op een manier die past bij jou. Bij wat je écht belangrijk vindt en wat je wit. Dat kunnen kleine of grote stappen zijn. Het overwegen van mogelijkheden die buiten de gebaande paden liggen is al een stap richting vrijheid en nieuwe mogelijkheden.

‘Dat zou ik nooit kunnen’

Veel mensen reageren in de trant van ‘dat zou ik nooit kunnen’ of ‘dat durf ik echt niet’ als ze horen over iemand die bijvoorbeeld het roer om heeft gegooid, zijn baan op heeft gezegd, is geëmigreerd, iets totaal anders is gaan doen of zijn huis heeft verkocht en met een camper Europa doorreist. Die uitspraken houden je eigen beperkte wereldbeeld in stand en neemt alle kansen weg om het anders te zien of doen. ‘Dat zou ik nooit kunnen’ betekent eerder ‘dat zou ik nooit willen’ en dan is de volgende vraag waarom niet? Het kan natuurlijk heel goed dat je iets écht niet ziet zitten omdat je het gewoon geen aantrekkelijk idee vind. Maar het kan ook zijn dat je beren op de weg ziet of je vastigheid en veiligheid niet wilt of durft op te geven. Vaak is de angst voor het onbekende te groot en weerhoud het je ervan om keuzes te maken.

Niets is voor altijd

Maar hoe heerlijk is het, om het leven als een avontuur te zien, waarin in principe alle opties nog open liggen. Het feit dat je een vast contract hebt, een goed betaalde baan of een koopwoning doet daar niks aan af. Niks is namelijk voor altijd. Dat is een natuurwet die we met z’n allen moeten accepteren. We worden allemaal geboren en gaan weer dood. Na de zomer volgt de herfst, de zon komt op en gaat weer onder. Deze principes, hoe traag ze soms ook lijken te verlopen, blijven altijd gelden. Alle zogenaamde vastigheden die we hebben zijn daarmee dus relatief. Het is een illusie dat de omstandigheden waarin we zitten voor altijd zijn. We hebben daar veel meer invloed op dan we zelf denken.

Volg me en deel als je wilt