Wat een pokkenziekte!

Jaren gingen er voorbij en elke paar maanden was het weer zover: een golf van waterpokken in de omgeving. Je weet dat je een keer aan de beurt bent. En de wetenschap dat je ze maar beter zo snel mogelijk gehad kan hebben, omdat het op latere leeftijd alleen maar vervelender is, neem je mee in je achterhoofd. Niet voor niets worden er heuse waterpokkenparty’s georganiseerd. Echt waar! Waarin groepen kinderen bij de besmette hoofdpersoon worden gezet om de rest ook te laten besmetten. Ik snap het wel.

Geen waterpokken

Toen Meia nog enig kind was, maakten we al kennis met zo’n beetje alle varianten van vlekkenziekten. Vijfde ziekte, zesde ziekte, allerlei varianten van uitslag en eczeem… en toen Fosse en Signe zich inmiddels aan de roedel hadden toegevoegd hadden we toch al een behoorlijk pak ervaring in huis qua kinderziekten. Maar op de één of andere manier lukte het maar niet om de waterpokken te krijgen.

Besmettelijk

Briefjes gingen rond, waarschuwingen van school, andere ouders en signalen uit de vriendenkring: er heerst waterpokken. Elke keer dacht ik (hóópte ik): nu zullen ze dan wel besmet raken. “Ga maar vooral naast Gijsje zitten”, “Geef Madelief maar een extra dikke zoen” suggereerde ik mijn kinderen dan. Alle inzet ten spijt, dit superbesmettelijke virus sloeg ons keer op keer over.

Bultjes

Ik werd er een beetje nerveus van. Straks zitten ze in hun tienertijd, dan ben je helemaal mooi klaar als je de waterpokken krijgt. Ik had eens een collega van in de 20, die was weken ziek van de waterpokken. Dat wilde ik toch echt voorkomen als het lukte. Toen we een keer een dag op stap waren, met lekker weer en héél veel andere kinderen en ziekteverwekkers in lauw water, zag ik aan het einde van de dag ineens bultjes verschijnen bij Fosse. We maken een klein vreugdedansje: gelukkig! Toch nog vóór je het huis uit bent! Onze (kinderloze) vrienden keken ons met opgetrokken wenkbrauwen aan: ‘jullie zijn gek!’, zeiden ze nog.

Vlekkenziekte

Maar het bleek, wederom, een van de ontelbare en ondefinieerbare vlekkenziekten of ander raar uitslag, en ook dit moment liep met een sisser af. Wat een anti-climax weer. En nu, in vakantietijd, waarin er maar weinig andere kinderen in de buurt zijn geweest (want: geen school, sport of vriendendates), zag ik ineens vlekjes bij Signe. Hè? Het lijken wel blaasjes? En inderdaad, ze namen toe, in de loop van de dag. Al bleef ik twijfelen: het waren er zo weinig, en ze leek verder niet ziek.

Pokken

Maar toen Fosse een week later uit de douche kwam, zag ik bij hem de kenmerkende vlekjes op zijn romp. Ja, het was zover, onze kinderen hebben de waterpokken gekregen. Ook Meia kreeg de dag erna vlekjes, en zo was de cirkel rond. Maar wat heb ik mezelf voor mijn kop geslagen om te hopen op de waterpokken. Signe en Meia kwamen er goed vanaf: allebei hadden ze maar een paar pokjes, en waren verder niet ziek, hooguit wat hangeriger.

Koorts

Fosse was een heel ander verhaal. Wij waren die dag toevallig beiden werken (zul je net zien: ben ik 5 dagen vrij geweest, en precies als ik weer moet werken is mijn kind ziek), dus opa en oma vingen ons grut op. En in de loop van de dag nam het aantal pokken razendsnel toe. Waren het er eerst nog maar een paar, binnen een paar uur zat zijn hele romp, kruis, billen, hals en gezicht onder. En helaas ging dit gepaard met hoge koorts. Wat voelde ik me rot dat ik er niet voor hem was. Gelukkig was ik de komende dagen weer vrij om hem op te vangen.

Overal

En dat was nodig ook. De hoge koorts (boven de 40 graden) piekte een paar dagen door, en ik dacht meerdere keren dat het nu toch echt niet erger kon, maar ik had het keer op keer mis. Werkelijk elk plekje huid was bedekt: in de oren, tussen de vingers en tenen, in de billen, op de oogleden… zijn hele huid deed pijn en doordat het op zijn voetzolen zat, kon hij niet lopen van de pijn. Een bezoekje aan de HAP maakte duidelijk dat hij het inderdaad niet erg getroffen had: hij had een extreme variant van de pokken, maar gelukkig geen complicaties. Uitzieken dus.

Littekens

Ohja, ze had nog de mededeling dat op deze leeftijd (5 jaar) de kans op littekens wel groot is. Fijn is dat. Waarom heb ik in vredesnaam gehoopt dat mijn kinderen het snel zouden krijgen? Of zou het nóg erger zijn geweest als hij op latere leeftijd ziek was geworden? Ik baalde met hem mee. Douchen gaf verlichting, maar afdrogen was afzien. Dragen of tillen kon niet, maar zelf lopen deed zeer.

Beter

Ik was dan ook enorm blij dat hij eindelijk, op dag 7, koortsvrij wakker werd en glimlachend zijn kamertje uit kwam lopen. Eindelijk! Verbetering! Ik zette hem in de wandelwagen en scheurde de zon in. Want we konden beiden wel wat vitamine D en zonlicht gebruiken. Sindsdien gaat het beter. Ik hoop heel erg dat de schade meevalt en er geen (weinig) littekens overblijven. We zullen zien.

Volg me en deel als je wilt