Zenuwachtig aan de start

Wekenlang was ze al zenuwachtig. En dit weekend was het dan zover: haar allereerste echte turnwedstrijd. Ze heeft de afgelopen weken heel hard geoefend om alle onderdelen goed te onthouden en uit te voeren voor dat ene moment. Omdat de kinderen zonder aanwezigheid van ouders trainen, heb ik werkelijk geen idee wat je kan verwachten van zo’n moment. Het is daarom sowieso al heel erg leuk om te zien wat ze de afgelopen tijd allemaal heeft geleerd en hoe ze dat uitvoeren.

IJdeltuit

Van tevoren waren er al dagen kriebels. En op de dag zelf wilde ze natuurlijk goed voor de dag komen. We gingen op zoek naar glitterspray voor in haar haren, maar helaas was die na de feestdagen blijkbaar weer opgeruimd in alle winkels. Meia moest dus ‘maar’ genoegen nemen met wat make-up. Wat wordt ze dan ineens al groot. Als een echte dame gaat ze zitten, tuit haar lippen, en bewondert zichzelf vervolgens minutenlang in de spiegel. Ja, aan zelfvertrouwen over haar uiterlijk geen gebrek gelukkig. Een echte ijdeltuit.

Op de fiets

De tas werd ingepakt en ik propte nog wat brood en eierkoeken in Meia, voordat we op de fiets klommen richting gymzaal. Dat viel nog even tegen voor Meia. Met wind tegen en een tijdlang niet meer fietsen, was ze blijkbaar niet meer gewend aan deze inspanning. Hijgend en puffend ploeterde ze naar haar bestemming, waar ze met rode wangen aankwam. Haar spieren waren in ieder geval alvast warm.

Liever geen publiek

Dat kon geen kwaad ook trouwens, want in de gymzaal was het behoorlijk fris. Met enkel een turnpakje aan koel je dan al snel af. In haar enthousiasme trok Meia haar turnpakje eerst achterstevoren aan. Na een subtiele hint van mijn kant besloot ze dit toch maar aan te passen, voordat ze zich bij haar groepje voegde die al lag te rekken en strekken in de zaal. Op haar verzoek hadden we geen opa’s en oma’s meegenomen: ‘dat vind ik wel heel gezellig hoor, maar dan raak ik ook een beetje afgeleid’, was haar argument.

Opperste concentratie

Dus zat ik met Signe te kijken hoe al die kleine lijfjes zich voorbereidden op de wedstrijd. Na een kwartier verhuisden we naar de andere zaal, waarna alle deelnemers opmarcheerden. Op die manier werd de wedstrijd geopend. Vervolgens werden de deelnemers over 2 gymzalen verdeeld, en halverwege de wedstrijd was er een wissel, zodat alle 4 de onderdelen aan bod kwamen. Meia’s groep begon met de vloeroefeningen. Het is leuk om te zien hoe ze zoveel onderdelen achter elkaar kunnen uitvoeren en ook onthouden. Ik ken Meia als een dromer en flierefluiter, maar bij dit soort momenten heeft ze een opperste concentratie en bijt ze zich er echt in vast. Ze was dan ook vooral heel trots dat het allemaal lukte zoals ze had geleerd. En daarmee ik natuurlijk ook.

Presteren

Het is een spannende setting, en ook best een lastige setting om in te presteren. Er zijn twee onderdelen naast elkaar bezig, en soms is er muziek voor het ene onderdeel, wat voor mijn gevoel al snel afleidend kan werken voor het andere onderdeel. Maar de meiden weten wat ze moeten doen en dat vind ik knap. Wat het ook spannend maakt is de jury, die driftig zit te schrijven tijdens en na de uitvoeringen. De kinderen wachten vol spanning af tot zo’n jurylid het hoofd optilt naar hen, en eindelijk haar hand opsteekt, ten teken dat een kind mag starten. Deze minuten, kan ik me voorstellen, voelen misschien wel als uren voor ze.

Je eigen sterke kanten

Meia zat in een groep van 10 deelnemers. Dat betekent 10x inturnen, 10x een echte wedstrijdoefening en tussendoor steeds wachten op het teken van de jury. Al met al kost dat heel veel tijd, waarin de meiden even niks doen of spanning aan het opbouwen zijn. We waren om 15.30u aanwezig, en gingen tegen 19.15u pas weer richting huis. Een lange zit voor die guppen! Het tweede onderdeel was sprong. Turnen heeft veel soorten elementen, wat ook fijn is, want zo heeft iedereen zijn sterke punten in het turnen. Meia had een tijdje terug haar enkel verzwikt met springen, en is sindsdien wat angstig geworden. Dat was terug te zien, want ze durfde niet goed te springen en daardoor lukte deze oefening haar niet. Ze heeft de tweede keer een koprol gedaan, die haar wel prima afging.

Spierballen

Over het derde onderdeel was Meia het meest zelfverzekerd: de brug. Het is echt haar sterke kant om haar armen te gebruiken (wat een spierballen!) en lekker te zwaaien en zwieren. Toch grappig, want ook ik klim en slinger nog steeds graag in bomen, dus dat is een gedeelde passie. Het laatste onderdeel was de balk: zo’n smal, hoog ding waar oefeningen op worden gedaan, zoals zweefstand, hupsjes en benen optillen (ik heb echt geen idee van de vaktermen merk je al). Een mooie oefening die ze prima deed.

De einduitslag

En als dan alle onderdelen zijn uitgevoerd, begint het grote wachten. De zalen moeten leeggemaakt worden, alle scores moeten worden opgeteld en uitgerekend en alle prijzen moeten bepaald en uitgereikt worden. Ik zal dat Meia toch wel zenuwachtig werd op het moment van de prijsuitreikingen (al wist ik vrijwel zeker dat zij niks had gewonnen), en enigszins teleurgesteld keek toen alle prijzen waren vergeven en zij daar niet tussen zat. Maar toen de presentator omriep dat alle deelnemers vervolgens een zakje chips en een pakje limonade mochten pakken, was dat minstens zo’n grote prijs als die gouden medaille. Met een verrukt gezicht en een ‘ooooh!’ als uitroep liep ze op me af. Toen ze toen ook nog eens van ons een fles met chocolaatjes kreeg (‘is die helemaal voor mij!?’) kon haar avond helemaal niet meer stuk. Ach ja, de kleine momenten moet je soms vieren. Haar eerste wedstrijd vond ik wel zo’n moment.

Volg me en deel als je wilt