Een nieuwe traditie

Toen onze oudste bijna één jaar werd, kreeg ik een goed idee. Althans, dat vond ik toen. Ik zag dat mijn schoonzusje voor haar dochter een prachtige taart had gemaakt, bekleed met marsepein en prachtig versierd. ‘Dát wil ik ook!’ Dacht ik toen. En dus keek ik mijn schoonzusje lief aan en vroeg ik haar me te helpen en te leren hoe je zo’n taart bakt.

En pas veel later drongen de hints en stille waarschuwingen tot me door: ‘het is wel veel werk hoor’, ‘dat marsepein is best duur en je hebt behoorlijk wat nodig’, ‘het is best een gepriegel, zie je dat wel zitten?’. Maar met de prachtigste taart-dromen in mijn hoofd wuifde ik haar argumenten vakkundig in de wind. Tot ik die beruchte avond tot ruim na middernacht 2-millimeter brede bolletjes uit een vormpje aan het drukken was en ik met het zweet op mijn rug streepjes voor Dikkie Dik (dat was het taart-thema) stond te snijden uit een lap kleverige, verf-afgevende homp marsepein. Uiteraard had ik een subtiel instap-niveau gekozen als eerste taart: eentje van 2 niveaus hoog.

En toen had ik ineens 3 kinderen…

Waarom wilde ik dit ook alweer? Ohja, traditie! Leek me leuk. Als verrassing een prachtige zelfgemaakte taart uit de koelkast toveren. Maar toen bedacht ik niet dat ze élk jaar jarig zijn. En een paar jaar later had ik drie kinderen! Oei. Dus zo stonden we afgelopen weekend weer tot 1:00u ’s nachts te wachten tot de laatste taart uit de oven gehaald kon worden, zodat we deze konden bedekken met botercrème voor hij de koelkast in ging. En niet dat ik toen klaar was! Nee, ik mocht de volgende avond nog ‘even’ een Spiderman boetseren voor op het marsepein. En ook nu weer vervloekte ik mijn ‘goede idee’ van 6 jaar geleden. Ik was er klaar mee.

“Dus stond ik de lijntjes in het gezicht van Spiderman als een doorgewinterde dronken parkinson-patiënt op te spuiten”

In sommige dingen moet je ook gewoon niet goed willen zijn. Zingen is daar één van voor mij, taarten maken een andere. Dus stond ik de lijntjes in het gezicht van Spiderman als een doorgewinterde dronken parkinson-patiënt op te spuiten, en was ik in staat de spuit uit het raam te gooien (niet de taart, want die te lekker). Maargoed. Als je door je wimpers keek, leek het van een afstandje nog bést op Spiderman! En als mijn zoontje hem de volgende dag zou herkennen was de missie geslaagd.

Het einde van een traditie

Hoe belangrijk ik tradities en rituelen ook vindt, soms moet je ook reëel zijn. En dus maakten we tijdens deze avond een besluit: zodra onze kinderen naar de middenbouw gaan (vanaf groep 3), stoppen we met taart maken. Ik zie er steeds meer tegenop en het kost zoveel tijd! Zowel het bedenken van een thema, het doen van inkopen (nouja, vooral in ons geval kost dat tijd: ‘schat, heb je maar één pakje blauwe fondant gekocht…?’), als het bakken en opmaken van de taart. Toch werd mijn leed de dag van de verjaardag weer direct verzacht, toen ik Fosses glimmende gezichtje zag en hij zachtjes ‘Spiderman!’ zei, nadat ik hem vroeg wie er op zijn taart stond. Missie geslaagd.

Misschien ook interessant:

1. Het einde van het peuterspeelzaal-tijdperk
2. Haat-liefde verhouding met de Action
3. Op de grens van gewoon opgroeien

Volg me en deel als je wilt