Blog als brug

Yes! Eindelijk kan ik dan beginnen met mijn blog. Het was al een poos een stille wens van me: een blog over de brug tussen ‘gewone opvoeding’ zoals ik die ervaar met mijn eigen kinderen, en het werken als orthopedagoog in een praktijk voor pedagogisch en psychologische hulp.

Herkenbaarheid

Soms is die scheidslijn duidelijk. Een vette markering tussen een ‘voortkabbelende sleur van de dagelijkse dingen’ en het spastisch contact zoeken met crisisteams om nú in te grijpen in een bepaalde situatie.

Soms, en dat is vaker dan je misschien denkt (of hoopt), is die scheidslijn echter vaag. Zelfs zó vaag dat ik tijdens gesprekken met ouders regelmatig denk: ‘goh, dat gaat bij ons ook zo’. Blijkbaar is 12 jaar studie dus bepaald geen garantie voor blessurevrij opvoeden. Dat is tegelijkertijd een teleurstelling als geruststelling.

Je wordt vanzelf groot?

Inmiddels ben ik na de pabo, HBO pedagogiek, Universiteit Orthopedagogiek en een 5-jarig registratietraject tot Orthopedagoog-Generalist en 3 kinderen verder wel een beetje klaar met leren. Het wordt tijd dat de focus meer op mijn gezin komt. Tegelijkertijd geniet ik van mijn werk en maak ik zoveel bijzondere dingen mee. Die wil ik graag delen.

Opgroeien gaat vanzelf, je wordt vanzelf groot. Bij de meeste kinderen is dat inderdaad zo, en uiteindelijk worden de meeste kinderen gewoon ‘groot’. Maar de manier waarop? Dát is nu juist zo interessant. Nog nooit ben ik ook maar twee dezelfde casussen tegen gekomen. En ook in mijn gezin merk ik dat: zelfs al delen mijn kinderen dezelfde genen en groeien zij in hetzelfde gezin op, de uitkomst is anders.

Volg me en deel als je wilt