
Een weekendje weg
Even zonder kinderen
Ken je dat? Je verlangt er al maanden naar: even tijd samen doorbrengen met je man, vrouw of vrienden. Even zonder kinderen. Al bijna een jaar staat een weekendje rood omcirkeld: dan is zover. Meidenweekend. Een paar dagen weg met je liefde. Of een dagje voor jezelf, zo je wilt.
Verantwoordelijkheidsgevoel
En dan is het zo ver. Je huppelt nog net niet de deur uit van enthousiasme. Héérlijk, even niet moederen, even die druk eraf. Niet die constante druk van dat verantwoordelijkheidsgevoel: waar zijn de kinderen, wat doen ze, gaat het nog goed? In plaats daarvan slenter je door de stad, ga je als vanouds drankjes doen op een terras, bezoek je eindelijk eens op je gemak een tentoonstelling zonder steeds ‘shhhht’ te moeten sissen of achter je kroost aan te moeten rennen. Je kijkt eindelijk eens een film waar je langer dan 5 minuten achtereen je aandacht op kan vestigen. Of je gaat ein-de-lijk uit eten bij die leuke tent waar iedereen het al 3 jaar over heeft. Heaven.
Slapen en uitslapen
Ja, en dan heb ik het nog niet over de nachten. Ongegeneerd wijn drinken met vriendinnen zonder je zorgen te maken over de volgende ochtend. Want… *tromgeroffel* …je kan eindelijk uitslapen! Niet dat je dat nog kan trouwens. Je wordt gewoon om 6.00u wakker omdat je door de jaren heen zo gedrild bent om in dit medogenloze ritme van je kind mee te gaan. Maar toch! Je draait je gewoon om en er is niemand die daar tegen protesteert. Geen sneaky trippelende voetjes naar de keuken die vervolgens op zoek gaan naar de strooppot om zichzelf van een vervroegd ontbijt te voorzien. Geen gezeur aan je hoofd (“maaaaaahaaaam, mogen we tv kijken? Pleeeeeeaaaaase?”) op goddeloze tijdstippen, maar enkel je eigen gesnurk en een bed voor jezelf.
Geniet er maar van, nu het nog kan
Ik weet nog goed dat jan en alleman tegen me riep: “geniet er nog maar van, nu het nog kan!” toen ik zwanger was van de eerste. Geen idee waar ze het over hadden. Hoe kun je in vredesnaam méér van iets genieten als je niet beter weet? Nou lieve mensen (nog) zonder kinderen: dat kan ook niet. Je snapt pas waar het over gaat als het eenmaal zover is. Cliché, maar niet minder waar.
Denken aan thuis
Even terug naar het begin. Je huppelt dus uit huis en denkt: ‘ik ga hier zó van genieten!’ En dat doe je ook. Je denkt misschien zélfs: ‘echt niet dat ik thuis ga missen, het kan mij niet lang genoeg duren’. Of ben ik nu een ontaarde moeder met deze voorzichtige bekentenis? Nou goed. Eenmaal 6 uur onderweg voel je je al koning te rijk. De slappe lach met vriendinnen, lunchen tot je erbij neervalt en de eerste wijntjes kunnen al van de bucketlist worden weggestreept. En dan komt het: je denkt aan thuis. ‘Hoe zou het met de kinderen gaan? Zijn ze lief gaan slapen? Lukt het allemaal wel?’ En het eerste appje naar het thuisfront is een feit.
Ik mis de kinderen
Dan lig je ’s avonds in bed, een vreemd bed en ineens is het gevoel daar weer: je mist ze. Omdat je toch niet goed in slaap komt open je je foto’s op je telefoon en scrolt melancholisch en met een dromerige glimlach door de foto’s. Pas 12 uur van huis en het gemis is voelbaar. De volgende ochtend maakt je hart een sprongetje als de ‘goedemorgen mama’ foto’s bij het ontbijt binnenkomen. De rest van de dag maak je ontzettend veel lol, doe je alles wat je met de kinderen niet zou doen en geniet je van elk moment.
Thuiskomen
En tóch sluipt er een steeds sterker wordend gevoel in: het gemis. Het weekend gaat veel te snel voorbij, en zonder het aan je vrienden te willen toegeven, kijk je toch reikhalzend uit naar thuiskomen. Naar de knuffels en nabijheid van je kinderen. En misschien verwacht je nu dat ik ga zeggen dat de hereniging prachtig is. Dat er in slow-motion met harpmuziek en big smiles naar elkaar wordt toegerend. Maar de werkelijkheid is bij mij anders.
De werkelijkheid
Natuurlijk geniet ik van het weerzien van het thuisfront, krijg ik extra veel knuffels en kusjes, en als ik mazzel heb nog wat verhalen over belevenissen. De werkelijkheid is echter dat deze romantische bubbel ongeveer 3,5 minuut duurt. Dan begint het namelijk weer van voor af aan: er wordt aan haren getrokken, bekers limonade gaan omver, er wordt geschreeuw, de stapt op een stukje lego of kan elkaar niet verstaan door het lawaai dat de kinderen maken. Welkom thuis mama.
2 gedachten over “Een weekendje weg”
Schitterend verhaal weer Mies en heel eerlijk geschreven! Zo te horen heb je in ieder geval echt een hemels vriendinnenweekend gehad!
Dankjewel Esther 🙂
Dat vriendinnenweekend is helaas alweer even geleden. Misschien schreef ik hem juist in een moment dat ik er naar verlangde haha!