Ik heb een soort haat-liefde verhouding met de Action. Liever kom ik er niet, maar ik wéét dat ik sommige dingen veel goedkoper daar kan halen, dus voel ik me gedwongen er af en toe heen te gaan. En als ik dan tussen de miljoenen knopen, glitterstiften en notitieboekjes staat, voel ik mijn liefde groeien. Ik heb ineens dringende noodzaak tot uitbreiding van ons knutselassortiment, bedenk ineens essentiële tekorten  in onze bak-artikelen of verzin een ander urgent excuus om van alles bovenop mijn kinderwagen te storten (handig man, zo’n pakezel). Totdat ik bij de kassa sta en weer €50 meer betaal aan onnodige zooi terwijl ik alleen tandpasta nodig had: dan komt die haat weer om de hoek kijken.

Verlengde-winkelmand-constructie

Vandaag was ook weer zo’n dag. We geven 2 juli een feest en ik wilde graag van die sap-dispensers kopen. Je weet wel, zo’n tank met een kraantje voor limonade wat ineens vreselijk hip is. En laten die bij de Action nou geen €40 per stuk, maar €4 per stuk kosten! Dus plant ik 1 glazen pot in het mandje aan mijn arm en de andere 2 bovenop de kinderwagen. Past precies, want er zit een soort zonne-luifel waar ik het in kan zetten als ik de luifel omhoog doe. Fungeert 99% van de tijd als ‘verlengde-winkelmand-constructie’ dus.

Losgebroken kinderen

Terwijl ik de rest van de benodigdheden in mijn mandje mik (inderdaad, de tandpasta), stuur ik richting kassa. Maar als dan de kinderwagen eenmaal stil staat, besluit mijn jongste van net een jaar dat het allemaal wel lang genoeg heeft geduurd, dat zitten. En ik weet niet hoe het bij jullie is, maar Signe is dan ook behoorlijk vastberaden. Terwijl ik met handen vol en één hand aan de buggy in de rij naar voren manoeuvreer, doet Signe verwoede pogingen om los te breken. Letterlijk. Ik hoor een harde klik en even later staat Signe (stáát ja) rechtop achterstevoren in de buggy, luid protesterend.

“Medewerker kassa 4 alstublieft” schalt het direct door de ruimte

Snel probeer ik haar weer in de wagen te vouwen zodat ik kan gaan afrekenen, maar zo soepel is deze kersverse dreumes duidelijk niet. Met lichte dwang doe ik nog een poging, die kansloos faalt. En falen voel ik me zeker, als ze uit boosheid vervolgens een zet geeft tegen de onderkant van de luifel. Met een enorme klap vallen de twee gigantische potten in 1000 scherven op de grond. Shit! “Medewerker kassa 4 alstublieft” schalt het vervolgens direct door de ruimte. Snel breng ik mijn kroost in veiligheid: Signe als een rugbybal onder mijn linkerarm, Fosse vooruit langs de rij de winkel uit en Meia naast me, weg van het glas.

Met een hoofd als een boei en zwetend als een otter stamel ik wat onsamenhangends over ‘heb haar nog steeds niet vast kunnen zetten’ en ‘verwarring tussen buggy en klimrek’. Gelukkig lachen de medewerkers mij vriendelijk toe en worden de oudste twee guppen aan de hand genomen door een andere klant, zodat we voorbij het glas kunnen rijden. Uiteindelijk reken ik dus maar één sap-dispenser af. Moet ik tóch nog een keertje terug…

Volg me en deel als je wilt