Naar de tandarts met je peuter

Naar de tandarts met je peuter

Met kinderen naar de tandarts

Gelukkig ben ik ‘one of the lucky few’ die niet bang is voor de tandarts. Bij mij duurt een gemiddelde controle pakweg 12 seconden. Helaas is de “behandeling” van 40 minuten (als het die vriendelijke benaming mag dragen) bij de mondhygiëniste die eraan vooraf gaat, echter minder ontspannen. Lees: met een slijptol langs overgevoelige blootliggende tanden is garantie voor uitgelopen make-up en chemische brilreiniging achteraf. Afijn, daar gaat dit artikel vandaag niet over. Maar over kinderen mee naar de tandarts nemen.

Peuter in de tandartsstoel

Hebben jullie wel eens geprobeerd om een peuter in de tandartsstoel te krijgen? Bepaald geen gemakkelijke opgave kan ik je zeggen. Omdat het logistiek gezien niet anders kon, nam en neem ik mijn kinderen altijd mee als ik zelf op controle moet bij de tandarts. Dus komen ze al sinds ze in de maxi-cosi liggen mee naar binnen. Soms brullend (ligt niet bepaald relaxt op die stoel), soms slapend. Maar nog vaker met grote ogen kijkend naar alle witte jassen en zilveren instrumenten. Op veilige afstand uiteraard.

Voorbereiden

De tandarts prees het dat ik mijn kinderen altijd mee nam. Volgens hem is het heel verstandig om ze zo vroeg mogelijk kennis te laten maken met de controles, zodat het ook een gewoonte wordt. En omdat ik zelf ook niet bang ben (hoewel ik er liever andere hobby’s op nahoud), voorzag ik geen problemen met Fosse. Toen hij de leeftijd van bijna 3 jaar bereikte, brak de tijd aan dat hij ook ’tanden mocht tellen’ bij de tandarts. De afgelopen 2 keer dat Fosse verplicht meeging met mij, stond hij niet bepaald te springen, dus ik was zeer benieuwd.

“met een slijptol langs overgevoelige blootliggende tanden is garantie voor uitgelopen make-up en chemische brilreiniging achteraf”

De dagen ervoor bereidde ik hem langzaam voor. Als we tanden poetsten herinnerde ik hem eraan dat we binnenkort ook naar de tandarts gingen, dat we goed moesten poetsen, zodat hij kon laten zien hoe mooi zijn tanden waren. Dat hij dan bij mij op schoot mocht. En uiteraard had Fosse op die momenten de stoerste verhalen, dus dacht ik: ‘kat in het bakkie!’. Tot het eenmaal zover was.

Bang voor de tandarts

Fosse begon al te protesteren toen we ons ’s ochtends klaar maakten voor vertrek. Ik kalmeerde hem en pepte hem op voor vertrek. Eenmaal in de wachtkamer, begon Fosse steeds vaker te roepen: ‘ik wil niet!’. En toen we aan de beurt waren, stond hij inmiddels huilend achter mijn benen verstopt. Hoewel ik nog met zachte dwang probeerde hem over te halen in de stoel te gaan zitten, had Fosse al besloten: Ik. Ga. Niet.

Balend dat het me niet lukte hem te overtuigen, stelde de tandarts me gerust: als ze drie jaar zijn, willen ze niet, maar zodra ze vier jaar worden gaan ze op de stoel zitten. Ik geloofde er niks van. De angst die ik nu zag in Fosses ogen, de paniek die ontstond bij elke centimeter dichter bij de tandartsstoel, die kon niet zomaar overgaan! Toch?

Melktanden tellen

Maar van de week was het weer zover. Halfjaarlijkse controle. Met het hele gezin die kant op. En bofkont die ik ben, mag ik altijd als eerste naar de martelkamer annex mondhygiëniste, zodat het gezin ondertussen op controle kan. En geloof het of niet: toen ik klaar was, was het hele gezin al geweest. Inclusief een inmiddels vierjarige die als eerste (!) op de stoel wilde en vol trots twee rijen vol melktandjes liet zien. De stuiterbal die hij daarna kreeg, was meer dan verdiend. De wonderen zijn de wereld nog niet uit!

 

Volg me en deel als je wilt
Pin Share

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *