Kerst zonder gedoe

Ik heb met er afgelopen december weer over verbaasd: hoe raar we als mensen soms eigenlijk doen. En dat we vrijwel allemaal ongeveer hetzelfde kunnen denken over een situatie, maar tóch als een stel makke schapen mee blijven doen aan manieren waarbij we onszelf helemaal niet prettig voelen. In december, zo vlak voor de vakantie, vroeg ik mijn cliënten vaak of ze een beetje zin hadden in de vakantie, en kerstmis. In de vakantie hadden de meesten wel zin: heerlijk, even geen school en huiswerk, maar kunnen uitslapen, gaan schaatsen met vrienden of juist chillen op de bank. Maar bij de vraag naar kerst kreeg ik vaak de reactie in de trant van: “mwah, het hoeft voor mij allemaal niet zo”, of: “onze familie gaat niet zo lekker met elkaar samen, dus het is eigenlijk altijd een gespannen toestand”, of: “eerlijk gezegd heb ik daar helemaal niet zoveel mee, dat verplichte opzitten enzo”.

Rare wezens

Het is toch eigenlijk heel sneu, want hoewel we er allemaal helemaal niet zo’n zin in hebben, blijven we het wel tegelijkertijd in stand houden met elkaar. Ik krijg elk jaar steevast stress als de vraag wordt gesteld “wat doen jullie met kerst/wat zullen we doen met kerst”. Begrijp me niet verkeerd, ik heb geen hekel aan mijn familie, en ik vind het heel fijn om ze te zien en ook vooral om leuke herinneringen met elkaar te maken. Maar de realiteit is dat ik twee kerstdagen heb en minimaal 5 plekken waar ik kerst (mee) zou kunnen vieren: met mijn moeders familie, met mijn vaders familie, met mijn schoonfamilie, met de familie van mijn stiefvader en met mijn vrienden waarvan hij geen ouders meer heeft. Oh, en mijn beste vriendin is jarig op kerstavond, en die zie ik ook graag.

Gefrustreerde geluiden

En laat ik nu verre van de enige zijn met gescheiden ouders, en dus de ervaring dat je altijd mensen teleur moet stellen (zo voelt het). Dat neemt het spontane, ongedwongen karakter wel een beetje weg, om het mild uit te drukken. Maar ook van vrienden zonder gescheiden ouders hoor ik behoorlijk gefrustreerde en gestreste geluiden rondom de ‘gezellige feestdagen’. Blijkbaar is het zorgeloos bijeenkomen op deze ‘mooiste dagen van het jaar’ nog bepaald geen sinecure. Ik las ook in de krant artikelen die pleiten voor het vrijhouden van minimaal één feestdag, en een pleidooi van iemand die het liefst in haar eentje oud en nieuw viert.

Competitie en prestatie

Het geeft voor mijn gevoel alleen maar weer hoe ver we zijn afgezakt van de oorspronkelijke intentie: vooral doen wat fijn voelt, en kunnen genieten van een samen zijn, in wat voor vorm dan ook. Doordat het bij ons dit jaar iets anders liep dan voorzien, hadden wij voor het eerst in ons leven, ineens eerste kerstdag zonder poespas (nouja vooruit, we hadden nog wel een kerstontbijt gedaan bij mijn moeder). We hebben die dag gewoon he-le-maal besteed zoals we dat zelf wilden! Dus reden we naar het strand, bakten we pannenkoeken, maakten een wandeling en keken we een foute kerstfilm met een bak chips op schoot. En ik vond het heerlijk.

Doe het vooral op jouw manier

Natuurlijk zijn er een miljoen varianten op deze invulling te bedenken, maar het gaat er denk ik voorál om dat het goed voelt, dat je tevreden en ontspannen terug kan kijken op hoe het was. Dat is iets anders dan de, in mijn ogen, bijna competitieve bezigheden waartoe we worden verleid om elkaar af te troeven met hoeveelheid eten, de complexiteit van de gerechten, of stapels cadeaus onder de kerstboom. Wat mij betreft kwam deze onverwachte ‘lege’ kerstdag ons prima uit, en eentje om te onthouden voor aankomende jaren.

Volg me en deel als je wilt