Impact van een operatie

Morgen is het zover: D-day voor mij. Ik word geopereerd. Een ingrijpende buikoperatie, waarbij ze een dermoidcyste gaan verwijderen met de afmeting van een kleine volleybal (woorden van de gyneacoloog). Bij nader inzien heeft het meer de vorm van een rugbybal, want het is ongeveer 15x11x10cm. Het is zo groot dat het klem is gegroeid in mijn hele bekken. Mijn blaas is in de verdrukking gekomen wat de afgelopen maanden veel problemen heeft gegeven. En heel eerlijk, ik heb het idee dat het nog steeds door groeit.

 

Lange hersteltijd

Morgen word ik hopelijk verlost van de bron van ellende, maar daarmee is de ellende zeker nog niet afgelopen. Helaas. Waarschijnlijk wordt het een verticale snee, mogelijk tot boven mijn navel, afhankelijk van hoeveel ruimte ze nodig hebben en of ze de cyste los kunnen krijgen. Ik weet pas met wakker worden wat het is geworden. Godzijdank is er wel recent vastgesteld dat er geen verhoogde tumorwaardes in mijn bloed zitten en dat de cyste hoogstwaarschijnlijk goedaardig is.

 

Somber, verdrietig en gefrustreerd

Ik zie als een berg op tegen de operatie. Ik kan gewoon misselijk worden als ik er aan denk. De narcose vind ik doodeng, het idee dat er in me gesneden wordt en dat ik geen idee heb van de pijn en het herstel in de weken er na. Vandaag wordt er thuis een ziekenhuisbed afgeleverd. Af en aan loop ik met een verblijfskatheter. Momenteel ook weer sinds afgelopen maandag. Ik ben er helemaal klaar mee, met alle ellende en het gedonder. Het maakt me somber en verdrietig en gefrustreerd dat niet alleen ik hier de dupe van ben, maar ook mijn gezin en mijn volledige omgeving.

 

Dankbaar voor alle steun

Dit berichtje schrijf ik voor jullie, lieve vrienden, familie, collega’s en iedereen die zo meeleeft met me deze maanden. Jullie geven me de kracht en de moed, en het optimisme om niet bij de pakken neer te gaan zitten. Ik vind het ongelooflijk bijzonder en waardevol hoe jullie massaal hulp aanboden, om onze kinderen waar mogelijk op te vangen of op een andere manier praktische steun te geven. In korte tijd kon ik zowel voor doordeweeks als in de weekenden opvang regelen, zodat Steef deze weekenden door kan met verbouwen. Des te meer besef ik me weer, hoe belangrijk zo’n sociaal vangnet is, en hoeveel verschil de kleine dingen kunnen maken.

 

Voorbereiden op de operatie

Ik besef me heel goed dat dit niet alleen een grote impact heeft op mij, maar ook of misschien vooral op de kinderen. Ik heb geprobeerd Meia en Fosse zo goed mogelijk uit te leggen hoe de komende tijd eruit zal zien, wat er zal gebeuren en hoe ik er uit zal zien na de operatie. Het beeld van een familielid in het ziekenhuis is namelijk per definitie heftig voor een kind, met al die slangetjes apparatuur en waarschijnlijk het familielid dat voor lello op dat bed lig. Toen ik dat beeld probeerde te beschrijven barstte Fosse in huilen uit en sindsdien is hij ontzettend aanhankelijk.

 

Verlatingsangst?

Elk moment grijpt hij aan om me te knuffelen, op mijn schoot te kruipen en wel 1000x per dag krijg ik te horen hoe lief hij me vindt. Lief natuurlijk, maar het geeft me zorgen. Mijn gevoelige ventje, nu al zo van slag. Nu al de dagen aan het aftellen tot de operatie. Het lijkt alsof hij bang is me te verliezen, en dat vind ik een rotidee. Al zit ik zelf ik het vak, ik weet gewoon niet wat de juiste manier is om dit in goede banen te leiden. En de dingen die ik wel weet, zijn niet altijd haalbaar.

 

Stabiliteit

Je hebt tenslotte ook te maken met je eigen mogelijkheden. Stabiliteit is een belangrijke factor om eventuele problemen te voorkomen, maar met wisselende opvang door verschillende mensen komende weken is de stabiliteit ver te zoeken. En die wetenschap doet me verdriet. Soms heb je gewoon geen grip op de zaak en wil je het zo goed mogelijk doen, maar gaat dat niet. Dat is ontzettend frustrerend. Het is zoeken naar wat er wél binnen de mogelijkheden ligt. In ons geval kan Steef gelukkig wat zorgverlof opnemen, zodat hij wat vaker thuis is, wat meer bij de kinderen in de buurt.

 

Veel onrust

Het zal voor iedereen wennen zijn, want afgelopen maanden was ik juist min of meer de full-time ouder. Dat ik nu per direct ‘uitgeschakeld’ ben zal zowel voor de kinderen, als voor mij en Steef weer wennen zijn. Ik maak me nu al druk hoe de kinderen ermee omgaan. Ik vond het al zo vervelend dat ze zoveel onrust met de verhuizingen en verbouwing voor hun kiezen kregen, en had gehoopt dat we nu in een rustiger vaarwater zouden komen. Toen ik in september die ochtend wakker werd en ineens niet kon plassen, had ik nooit kunnen bedenken dat dit het uiteindelijke gevolg zou zijn.

 

Het is wat het is

Maar het is wat het is. Ik prijs me gelukkig met alle steun en lieve berichtjes, en kijk uit naar de gezelligheid van jullie bezoekjes. Ik ga er het beste van maken, en de tijd nuttig besteden om me zo goed mogelijk voor te bereiden op het ondernemerschap van 2018. Misschien een geluk bij een ongeluk. Al had ik me mijn laatste werkdag in loondienst van 2017 toch wel echt anders voorgesteld dan halsoverkop de tent verlatend, met katheter. Ik ga de dagen in het ziekenhuis ongegeneerd genieten van Netflix kijken, schrijven en slapen. Ik heb mijn portie wel gehad.