Dinsdagavondcrisis
Doordeweekse avondspits
Blijkbaar was ik nog niet helemaal wakker vanmorgen. Toen ik tijdens een gesprek naar beneden keek kwam ik er achter dat heel mijn witte blouse onder de vlekjes zat. Ik had er gisteren bieten mee schoongemaakt en blijkbaar niet gezien dat mijn shirt er nu uitzag alsof ik er net een moord mee had gepleegd. En alsof dat nog niet genoeg was, kwam ik er even later achter dat mijn gulp op nonchalante wijze naar beneden was gezakt. Goedemorgen iedereen. De rest van de dag ben ik gelukkig redelijk goed doorgekomen.
Vervelende mail
Het werd 17.00u en ik was bezig mijn computer af te sluiten, toen mijn oog viel op een mailtje die nog net binnenkwam. De toonzetting was allesbehalve vrolijk, en ik besloot een reactie uit te stellen tot de volgende werkdag. Enigszins geërgerd door deze nieuwe domper aan het einde van mijn werkdag, pakte ik mijn spullen om richting huis te fietsen. Het was vandaag kijkdag bij het turnen van Meia, en ik was van plan vlug door te fietsen zodat ik nog even kon kijken.
Regen
Op de fiets naar huis begon het te regenen, natuurlijk! Ondertussen checkte ik mijn telefoon bij het stoplicht en las dat Stefan het niet ging redden om Meia van de gym op te halen. Dubbelbalen. Terwijl ik vlug doortrapte naar huis, zodat onze gastouder naar huis kon, brak ik mijn hoofd over het avondeten. Want ik zou pas tegen 18.00u thuis zijn, waar Signe en Fosse (en ik) al hongerig zouden zijn. Maar ik wilde ook nog bij Meia kijken en moest haar bovendien ophalen. Ik had geen tijd om Fosse en Signe eerst te laten eten. Wat moest ik doen?
Nog meer regen
Eenmaal thuis besloot ik daarom de gok te wagen en het eten alvast zachtjes op te zetten. Dat scheelde weer een half uur koken als we straks thuis kwamen, redeneerde ik. Ik pelde mijn natgeregende jas en schoenen af en ruilde ze om voor droge exemplaren. Meteen laadde ik twee stuks kinderen in de bakfiets en togen we weer door de regen richting gymzaal. Eenmaal daar was ik net op tijd om de laatste paar oefeningen te zien van Meia, afgewisseld met achtervolgingen dwars door de gymzaal omdat Signe het op een rennen zette.
En nog méér regen…
Toen de training voorbij was, moest er worden aangekleed te midden van alle turntalentjes en hun halve families, buurtgenoten, vrienden en andere kennissen, waardoor het langer dan anders duurde voor we uiteindelijk weer bij de fiets waren. Snel wierp ik ditmaal drie stuks kinderen in de bak en trapte met gierende banden naar huis. Wederom in de regen. Maarja, whats new!? Toen we later dan voorspeld aankwamen bij huis (het liep al tegen 19.00u), deed ik een schietgebedje dat alles goed was gegaan met het eten. Helaas, ik werd gestraft voor mijn risico, want we werden begroet door een dampende aanbrand geur zodra we binnenstapten. Vlug haastte ik me naar boven, waar ik de aardappels drooggekookt aantrof. Nog een mazzel dat ze niet in de fik waren gevlogen bleek achteraf! Dat was een lesje voor de volgende keer, dat doen we dus niet meer.
Stamppot zonder aardappels
Ondertussen vroeg Fosse op zeurende toon of hij tv mocht kijken en brak bij mij complete crisis uit. Geen aardappels, geen eten, bijna 19.00u, kinderen moe en hongerig…! Ik rende naar beneden om nieuwe aardappels uit de bijkeuken te halen, om op de volgende frustratie te stuiten: op! Hoe krijg je het voor elkaar! “Dan doen we het toch zonder aardappels?” probeerde Stefan nog dapper, die inmiddels ook was thuis gekomen. “Heb je wel eens stamppot zonder aardappels op!?” gilde ik in hysterie terug.
Mislukt
Met mijn hoofd in de koelkast viste ik daar nog een restant rijst en een overgebleven pizza uit. Ik draaide een pot witte bonen open en verwarmde de rookworst die het als enige had overleefd van mijn poging stamppot te maken. Het zou de meest belachelijke maaltijd ooit worden, maar er moesten buiken gevuld worden. Vergezeld van een dreinende en hysterisch huilende Fosse die zichzelf als een naaktslak over de vloer voortbewoog uit teleurstelling dat zijn begeerde tv-momentje niet doorging, kwakte ik de rijst met witte bonen en rookworst op tafel. Met pizza on the side. Eten jongens! Het kon me niet schelen wie er op af kwam, ik was intussen maximaal sacherijnig. En eindelijk plofte ik zuchtend met een natte broek en verregend hoofd op de stoel. Afkomend op het magische codewoord ‘eten’ schoven de kinderen ook aan en reageerden Meia en Fosse links en rechts intussen enthousiast: “Mam! Dit is niet mislukt! Dit is superlekker!”. En alles was weer goed.
