Eerste helft 2019

Het is juni 2019, inmiddels zijn we al bijna 2 jaar aan het verbouwen en ben ik al 1,5 jaar ondernemer en praktijkhouder, waarvan sinds het laatste halfjaar aan huis! Er is veel gebeurd, en ik schrok toen ik even keek wanneer ik mijn laatste berichtje heb gepost: december 2018! Het wordt intussen bijna een dooddoener, maar er is zoveel gebeurd in de tussentijd, dat het me simpelweg niet lukte om te blijven schrijven.

Eindelijk: praktijk aan huis

Kerstvakantie 2018 was voor ons werkvakantie. Scheelt tenslotte maar een paar letters. We hebben non-stop gebuffeld, met dankbare hulp van vrienden en familie, die onze grauwe gezichtjes van vermoeidheid weer deden opklaren. En wat zijn we onwijs trots voor het resultaat dat er nu al is. Natuurlijk is het nog lang niet af, en dat gaat voorlopig ook niet snel afkomen. Die illusie heb ik intussen wel van me afgeschud. Maar het geeft niet, we kunnen er werken, en met plezier. En in de loop van de tijd wordt het gewoon steeds een beetje mooier en beter.

Impact op het gezin

Op privé gebied heeft het veel impact gehad: als gezin moesten we ook een nieuw ritme vinden en duidelijke regels opstellen over bijvoorbeeld het gebruiken van de praktijkruimtes, hoe we binnenkomen (stil), hoe we reageren op cliënten, etc. Inmiddels hebben we -thank god!!- eindelijk 2 kinderkamers min of meer af, en konden de kinderen dus naar boven verhuizen. Daar voelen ze nu veel meer vrijheid en privacy in het spelen en meebrengen van vriendjes en vriendinnetjes, en andersom is het minder storend voor de praktijk.

Interne verhuizingen

We zijn in de afgelopen maanden ook weer talloze keren intern aan het versjouwen geweest: wat eerst onze ‘kledingkast’ was, is nu ineens een kast in de praktijk, en wat daar een boekenkast was, voldoet nu ineens als opbergkast in de kinderkamer. Onze voormalig eettafel is gepromoveerd tot praktijktafel, en andere meubels moesten het bekopen met een enkeltje kringloop. Achja, aan alles komt een eind tenslotte.

Steef weer aan het werk

Omdat Steef de boel thuis intussen ook wel een beetje gezien had, heeft hij sinds april ook weer een baan aangenomen, wat betekent dat we na precies een jaar ‘hoera, mijn man is klusser!’ weer opnieuw in het circus van tijdgebrek en keuzestress terecht komen qua gezin, werk en verbouwing. We hebben toen wel met onszelf afgesproken dat we dan toch echt een aannemer in de hand moeten nemen. Niet omdat Steef het niet kan (integendeel), maar omdat na 2 jaar verbouwen nu toch eindelijk ook weleens een beetje schot in de zaak mag komen.

Nog meer cliënten

Nadat het ergste stof was neergedaald van onze woeste klusavonturen in de kerstvakantie, vonden we langzaamaan onze draai in onze nieuwe, toffe praktijk. De leuke reacties en nieuwsgierige blikken van de cliënten waren zeer welkom, na alle inspanningen. We hadden er een beetje rekening mee gehouden dat het misschien wat rustiger zou worden, omdat we onze cliënten uit de regio Papendrecht misschien zouden verliezen. Het tegendeel blijkt waar: het wordt steeds drukker, de wachtlijst groeit en mensen zijn positief over de gemakkelijke bereikbaarheid met de trein en waterbus.

Nieuwe collega

Hartstikke leuk, en het maakte me ook trots, maar we merkten al snel dat de taken zich opstapelden. Helaas nam ook de stress toe en zag ik mijn toch al spaarzame vrije tijd als sneeuw voor de zon verdwijnen. Ik besloot daarom mijn stoute schoenen aan te doen en een vacature te plaatsen voor een administratief medewerkster. Nooit had ik verwacht dat er zoveel animo voor was, en nog minder had ik verwacht hoe dit zou leiden tot de fijne werksituatie die we nu hebben!

Weer (schrijf)tijd?

Ik schrijf dit stuk trouwens op mijn allereerste vrije ochtend sinds ik kinderen kreeg, want Signe is 4 jaar geworden en gaat sinds kort dus naar school! Hoera voor haar en voor de vrije uurtjes die ik nu terugkrijg, en waar ik heel dankbaar gebruik van ga maken. En dan kom ik misschien ook wel wat meer toe aan schrijven.

Volg me en deel als je wilt