Wandelen als vakantieritueel

De zomervakantie is sinds wij kinderen kregen een beetje rommelige periode geweest. We hebben, toevallig, 3 zomerkindjes, waardoor ik dus driemaal beviel vlak voor of in de zomer. Die zomers zijn we niet op vakantie geweest. De vakanties ertussen werden gekenmerkt door herfstige temperaturen en stormachtige omstandigheden. Helaas voor ons, geen zon, zee, strand dus.

Niet op vakantie

En ook deze zomer loopt weer anders, nu we de sleutel van ons nieuwe huis kregen. Nu vind ik het natuurlijk helemaal niet erg dat we niet op vakantie kunnen, maar voor de kinderen vind ik het wel een beetje sneu. Vorig jaar hadden we eigenlijk voor het eerst een waanzinnig goeie vakantie, met goed weer en zonder moddervoeten in de tent die al doorzakt van de hoeveelheid regenwater die erop valt. En dat zou ik ons als gezin, maar vooral mijn kinderen vaker gunnen. Ze hebben het er nog steeds over.

Dagelijks naar buiten

Het is op de flat een kunst om dezelfde zomerervaringen voor ze te krijgen. Zon is er helaas al weken niet echt, en inmiddels is de temperatuur ook teruggezakt tot een magere 20 graden. Toch probeer ik de kinderen dagelijks buiten te laten spelen. Het helpt de energie kwijt te raken, ze doen vitamine D op en krijgen voldoende beweging. Ze hebben die ruimte ook nodig, nu alle sporten ook een zomerstop hebben.

Dus drink ik mijn koffie in de speeltuin naast de flat, wandel ik met ze door de straatjes naar de winkel en fietsen we naar het park, de speeltuin en de geitjes. Maar wat ik het allerfijnste ritueel vindt wat we nu hebben, is de avondwandeling.

Na het eten

Stiekem ben ik best wel gaar aan het einde van een dag met het zorgen voor de kinderen die in hoog tempo apenkooien door de woonkamer en met het proberen nog iets voor elkaar te krijgen op een dag. Om tijd te winnen, zorg ik dat het eten altijd klaar staat rond 17.00u, als Steef met een berenhonger thuiskomt van het klussen. Daardoor zijn we al vroeg klaar met eten en zijn de kinderen (volgens eigen zeggen) nog echt niet moe! Dan schuif ik alle vuile vaat de keuken in en hijs ik mezelf van de stoel, want: we gaan naar buiten!

De avondwandeling

Sinds de start van de vakantie gaan we, als het weer het toelaat, na het eten een avondwandeling maken. Gek genoeg is het rond dit tijdstip, ergens rond 18-19u, vaak erg mooi weer. Het lage avondzonnetje maakt het aangenaam en geeft de wereld mooie kleuren. Ik hijs de jongste in de draagzak, zodat ik daar geen omkijken naar heb en geniet van de kinderen die voor me uit rennen en op avontuur gaan door het hoge gras of langs de slingerpaadjes.

Relativeren

Het is even een moment om te relativeren. Van de beweging ontspan je, en in de buitenlucht zijn alle kleine en grote strijdjes van de dag ineens een stuk beter te overzien. De kinderen staan stil bij muizenholletjes, slakkenhuizen of andere ‘schatten’ langs de weg, die je dwingen om de aandacht naar het kleine geluk te brengen. Ze smokkelen bergen steentjes in hun zakken mee en maken allerlei plannen voor de komende dagen.

Fijne herinnering

De zon en het lopen maakt rozig, en als we dan weer moe thuis aankomen, is het naar bed gaan gelukkig ook een strijd minder. Vaak laat ik ze van tevoren al hun pyjamaatjes aantrekken en tanden poetsen, dan kunnen ze zo in bed worden geschoven. Geen verhaaltjes, zoals ik gewend was altijd te doen, maar ik weet zeker dat dit bijdraagt aan een fijne vakantieherinnering en een moment van ontspanning in alle hectiek.

Volg me en deel als je wilt