Zelfs een mars van duizend mijl, begint met een enkele stap

Zelfs een mars van duizend mijl, begint met een enkele stap

Lieve Jessie,

Deze is voor jou. In de hoop dat je jaren later dit bericht terugleest met een glimlach. Met de dankbaarheid in je hart dat je nog leeft. Want dat is op dit moment verre van vanzelfsprekend voor jou. Grote delen van de week ben je liever dood, liever weg. Enkel nog in de dood zie jij de oplossing van je problemen. Ik kan me gewoonweg niet voorstellen hoe verschrikkelijk jij je op die momenten moet voelen.

Missie

Voor jou ben ik dit werk begonnen. Het is om jou, en vele ‘Jessies’ met jou, dat ik dit pad insloeg. Ooit beloofde ik mijzelf: ‘als ik ook maar één kind kan redden van zo’n rotte jeugd, dan is mijn missie geslaagd’. Ik ben het niet vergeten, en voor jou maak ik me hard. Want misschien geloof je het zelf niet, maar neem van mij aan: ik geef om je. Net als velen om jou heen. Maar door alle beschadigingen in je leven, alle kwetsingen, al jouw grenzen die zijn over gegaan, komt het niet meer binnen.

Geborgenheid

Leeg zit je voor me. Je schouders hangen, je blik staat op oneindig. Keer op keer in je leven werd je afgewezen. Als ik vertel over mijn gezin, over de kleine gelukjes, zoals samen tekenen, onze schoen zetten of een liedje zingen, leef je op en leef je mee. Oprecht voel jij je betrokken. Hoe is het mogelijk, als je bedenkt dat al deze liefde, deze kleine gebaren, warme knuffels en geborgenheid jouw zijn onthouden. Wat gun ik jou deze wederzijdse gevoelens, en wat doet het pijn om te beseffen dat die zo schaars zijn in je leven.

Trauma’s

Lieve Jessie, je ziet niet een fractie van je eigen potentie, van je eigen mogelijkheden, je humor, je talenten. Ik verbaas me keer op keer, zowel over de onpeilbare diepte van je verdriet, de zwartheid van je gemoed, maar ook net zo goed om de scherpte van je humor, en de liefde die je nog altijd te geven hebt. Dat jij nog zo goed presteert op school, terwijl je hoofd zwaar is door alle trauma’s, is een klein wonder te noemen.

Onrecht

Ach, wat maakt het me verdrietig als ik steeds weer op de grenzen van je zelfcompassie stuit. Dit is geen bescheidenheid meer, maar een onterechte verwerping van je hele zijn. Hoe oneerlijk is het leven, dat je zo het slachtoffer bent geworden van de dingen die je hebt moeten meemaken, en van alle gebeurtenissen die jou zijn aangedaan? Onrecht, dat is één van de zaken die ik heel slecht kan handelen. Geloof me, ik geef pas op als ik alles heb gedaan wat in mijn macht ligt.

Zelfdoding

Zoals ik laatst ook tegen je zei: ‘zelfs een mars van duizend mijl, begint met een enkele stap’. Hoe diep je nu zit, betekent dat het leven er enkel nog maar beter op kan worden. Maar ja, neem dat maar eens aan als je aan de grond zit. Misschien spreek ik een klein beetje uit ervaring, mijn oom nam ook vroegtijdig het leven. Ik heb gezien hoe hardnekkig de overtuigingen zijn, en hoe diep de drang naar zelfdoding soms zit.

Leven

Maar toch, lieve Jessie, ik hoop dat ik niet uit egoïsme handel als ik je probeer te redden van de dood. Het is een lastig dilemma, wanneer ben je in de positie om te mogen beslissen over iemands leven? Wanneer ben je zogenaamd in de positie om daar überhaupt een mening over te vormen, over wat beter is voor iemand? Maar toch, toen je zei dat je deels blij en deels boos was toen de politie je daad verijdelde, was daar een klein sprankje hoop. Het kleine sprankje dat blij en opgelucht was, bevestigd voor mij je gezonde wens om te léven.

Vechten

Want kind, wat heb je nog een hoop om voor te leven. Kon je zelf maar zien en geloven dat er zoveel mensen om je heen zijn die om je geven, die vechten om je te behouden en die in je geloven. Het leven is soms zo oneerlijk, en je krijgt bij lange na niet altijd wat je verdient. Maar als ik in jouw geval het onrecht enigszins ongedaan kan maken, en je wat levenslust kan geven, al is het maar een beetje, dan is mijn missie geslaagd.

Toekomst

Lieve Jessie, ik heb vertrouwen in jou en de toekomst. Ik sta aan jou zijlijn en coach je tijdens je reis. Je bent sterker dan je denkt, wijzer dan je gelooft, en knapper dan je ooit aanneemt. Ooit, ooit, komt die dag, dat je dankbaar bent voor het leven. Dat je geniet van de zon op je gezicht, dat muziek je kippenvel bezorgd, en je schaterlacht van geluk. Laat het me weten als het zover is. Ik ben er voor je.

 

Lights will guide you home
And ignite your bones
And I will try to fix you

Volg me en deel als je wilt
Pin Share

2 gedachten over “Zelfs een mars van duizend mijl, begint met een enkele stap

  1. ? wat mooi geschreven en wat prachtig dat je zo duidelijk je passie in je leven volgt en er goed mee doet! Ik hoop dat je nog vele jaren heel veel kinderen kan helpen ?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *