“Toen ik ging zitten voelde het al beter”
Vorige week kwam er een jongen van 13 jaar bij me. Hij had al een (kort) hulpverleningstraject achter de rug bij andere instellingen. Ik begroette hem en al vrolijk kletsend kwam hij de kamer binnen. Hoewel hij voor het eerst kwam, was hij niet verlegen en reageerde hij heel spontaan.
Kennismaken
De eerste vijf minuten maakten we kennis, ik vroeg hem naar zijn hobby’s, zijn fijne eigenschappen en complimenten die hij wel eens krijgt. Druk pratend werd deze jongen steeds enthousiaster en vertelde heel open wat hem hier bracht. Ik leerde weer heel wat bij over de nieuwste game-video’s op YouTube en noteerde een bandnaam die ik volgens hem toch écht eens moest beluisteren.
“Dit kan wel eens wat worden!” zei hij
Na een poosje leunde hij zuchtend en glimlachend achterover in zijn stoel. Ik moest grinniken om zijn houding en keek hem vragend aan, waarna hij opgelucht mededeelde: “dit voelt nu al beter dan bij die anderen! Toen ik ging zitten, eens om me heen keek en alles zo zag dacht ik al: ja, dit kan wel eens wat worden!”.
Stoffige personen
Verrast door zijn openhartigheid vroeg ik hoe dat zo kwam, waarna de jongen treffend uitbeeldde hoe een volgens hem stoffig en ongeïnteresseerd persoon in één van de vele kamers in de rij (‘kamer 1a, 1b etc.’) hem binnen riep en zelf bleef zitten, waarna deze figuur op nasale en monotone wijze vraagt: “zoooo vertel maar, wat is je probleem”. Om dan te vervolgen met een slaperig geknik en een teveel aan verkleinwoordjes (“ja dat zijn lastige probleempjes voor kindertjes he?”), waardoor deze jongen al direct afhaakte.
Aansluiten
Terwijl ik mijn lach niet kan inhouden tijdens deze beeldende schets, bedenk ik weer eens hoe weinig er soms nodig is om een goed gevoel te geven bij de cliënt. En of dat nou aan onze sfeer van de praktijk lag of dat ik de juiste toon aansloeg: het had effect. Het aansluiten bij zijn hobby’s en het weglaten van de -zoals hij het noemt- kinderachtige praat, was in dit geval voldoende.
Met een tevreden blik nam hij afscheid en liet mij voldaan achter. Hoe fijn is het werk dan: een goed gesprek, samen lachen en samen delen in het probleem. Ja, ik kijk al uit naar de volgende keer.
6 gedachten over ““Toen ik ging zitten voelde het al beter””
Yep, een eerste indruk kan een groot verschil maken. Herkenbaar. En als de klik er niet is kun je meestal net zo goed meteen stoppen. Een kind voelt volgens mij ook aan of je als volwassene echt plezier beleeft aan het gesprek of dat je alleen maar je kunstje opvoert. Ik spreek je over een jaar of 2 als mijn oudste zover is.?
Dat denk ik ook Floor! En echt authentiek zijn… dat kun je ook niet echt leren, alleen maar doen. En zeker in de hulpverlening is de klik daarom ook voorwaarde om goede resultaten te behalen.
Mooi verhaal Mies! Mensen voelen zich ook gewoon heel snel op hun gemak bij jou 🙂
BTW: Hoe was de band?
Wat lief Esther 🙂
Welke band bedoel je?
De band die je volgens hem echt eens moest horen 🙂
Oh die! Ik kon hem niet vinden op spotify, dus volgende keer even de titel goed op laten schrijven 😉