Maak de lockdown weer leuk

Het is kerstvakantie. Of althans, eigenlijk is het gewoon een Zware Lockdown waar de kinderen wederom de dupe zijn van een wanbeleid, waardoor hen opnieuw hun recht op onderwijs wordt onthouden Maar goed, ik ga de laatste tijd sowieso al veel meer zaken in perspectief zien, en dan maakt zo’n weekje langer thuis ineens ook niet mee uit. Als er tenminste iets tegenover staat wat minstens zo fijn en waardevol is. Het is soms zoeken naar de juiste invulling, maar met stip op 1 staat dan wel het kunnen spelen met andere kinderen. Want op school zijn de kinderen toch vooral het liefst omdat ze weer hun vriendjes en vriendinnetjes zien. De overheid lijkt er echter alles aan te doen om deze normale en essentiële contacten tussen mensen (en dus ook tussen kinderen) uit elkaar te drijven, en drempels op te werpen om normaal met elkaar om te gaan.

Wegkwijnen

In de eerste lockdown had ik een kleuter thuis die ik langzaam maar zeker zag wegkwijnen. De dagelijkse inter­acties waren abrupt en op ingrijpende wijze tot een einde ge­komen. Er was een hevig ontmoedigingsbeleid als het om afspreken met andere kinderen ging, wat voor onze kleuter betekende dat ze was veroordeelt tot 2 werkende ouders thuis en 2 brussen die eveneens aan het werk waren achter een beeld­scherm. De ontwikkeling van onze jongste leek tot een stilstand te komen en daarvoor in de plaats kwamen huilbuien en buien van ‘nergens zin in’.

Waar ligt de prioriteit?

Mijn alarmbellen gingen af. Dit is niet oké! Het kan niet zo zijn dat er een hele generatie lijdt uit angst voor besmettingen bij de ouderen (dat was toen het argument). Voor mij was dit totaal uit verhouding en één van de vele momenten waarop ik besloot te kiezen voor menselijkheid boven angst: ik liet mijn kinderen afspreken met andere kinderen van school, hun nichtjes, de buurkinderen en besloot dat mijn werk van ondergeschikte prioriteit was ten opzichte van mijn gezin: ik klapte die laptop vaker dicht en ging erop uit. Maar het werd voor mijn kleuter pas écht beter toen ze weer volledig naar school kon gaan, waar zij ook weer haar zinvolle dagbesteding mee terug kreeg.

Investeren in de jeugd, onze toekomst

Nu laat ik het absoluut niet meer zover komen. Hoe meer kinderen om mee af te spreken, hoe beter. Regelmatig dek ik hier de tafel van een mannetje of 7-8, en trekken we er als een grote stoet ganzen op uit, de stad in, naar de skatebaan of juist de natuur in. Ik laat mijn kinderen niet ook hun kind-zijn in hun sociale contacten afnemen. Zij vormen de generatie die veerkrachtig en sterk moet zijn om de puin die wij straks achterlaten weer op te ruimen. Daar voel ik een grote verantwoordelijkheid om in te investeren, en ik hoop veel ouders met mij.

Volg me en deel als je wilt