Kan het ook anders?

De laatste tijd lees en luister ik veel over mensen die het anders doen. Die niet kiezen voor het standaard plaatje van carrière maken, huisje, boompje beestje. En ik vind dat zo onwijs inspirerend, dat het me heel erg aan het denken zet. De waarde vrijheid is voor mij altijd al een belangrijke waarde geweest. Vrijheid en avontuur, die voor mij ook hand in hand gaan. waar mogelijk zoek ik die twee waarden op en leef ik er naar. Maar naarmate ik ouder word, merk ik dat dit soms steeds lastiger wordt, en dat het steeds meer gaat wringen. Ik heb nog steeds diezelfde behoeften, maar ik kom er onvoldoende aan toe. Ik conformeer me naar mijn zin te vaak en te veel naar een leven dat niet het leven is dat mij past. Alsof ik een te kleine jas draagt, die steeds meer gaat knellen.

Moderne zwerver

Als ik dan luister naar mensen, die als een moderne zwerver leven, dan kan ik daar heel veel bewondering voor voelen. Ik besef me terdege dat de situaties van een ander nooit vergelijkbaar zijn met die van ons, maar ben wel van mening dat ik van al deze voorbeelden iets kan leren, en kan onderzoeken wat er voor ons leven misschien wél mogelijk is.

Zo lees ik nu het boek van Miriam Lancewood, over haar leven in de wildernis van Nieuw-Zeeland. Maar ook luister ik naar de avontuurlijke vrouwen podcast, waar bijvoorbeeld Eva Smeele, die zichzelf heeft uitgeschreven uit Nederland fulltime wandelt met haar rugzak door Oost-Europa en op die manier vrijwel geen vaste lasten heeft, en daardoor ook bijna niks aan inkomen nodig heeft. Of mensen die hun huis hebben verkocht en leven in een tipitent, of met de camper de wereld door trekken. Vrienden die met elkaar in een commune of een grote woonboerderij zijn gaan wonen. Of hun handen ineen slaan om een onderneming in Spanje te starten. Er zijn, kom ik steeds meer achter, veel meer mogelijkheden dan ons wordt geleerd als we opgroeien.

Angstcultuur

Ik raak steeds meer overtuigd van het feit dat we worden grootgebracht in een angstcultuur. Je moet goede cijfers halen, anders haal je je diploma niet. Als je je diploma niet haalt, heb je geen baan, en dan heb je geen huis, en moet je onder een brug gaan wonen. Of wordt je vuilnisman (alsof daar wat mis mee is) of putjesschepper, en moet je de rest van je leven op een houtje bijten. Je moet vooral carrière maken, want dan pas krijg je die lease auto. Je moet wel promotie krijgen, want dan kun je eindelijk die twee onder één kap kopen en pas aan kinderen beginnen. Je moet wel voor een vast inkomen en een vast contract zorgen, want anders hebben de kinderen geen stabiliteit en zekerheid als ze opgroeien. Een zorgverzekering is wel heel verstandig, want stel dat je wat overkomt…

‘Wat doen we onze kinderen aan?’

Langzamerhand word ik er een beetje klaar mee. Het gaat me steeds meer tegenstaan. Ik voel me er soms gewoon een beetje ingeluisd, in die gouden kooi waar ik laatst over schreef. Als ik dan weer eens mijn plannen deel met Steef, reageert hij, verstandig als hij is, altijd vanuit de ratio: maar hoe zie je dat dan voor je? Hoe moet dat dan met de kinderen, met school, waar ga je van leven? Ik word altijd kribbig van die reacties, want dat vindt de romanticus in mij natuurlijk nooit leuk om te horen. Toch is het goed dat ook die kant van de zaak wordt belicht. Het houdt me met beide benen op de grond en laat me opnieuw de zaak van verschillende kanten bekijken.

Maar toen hij de opmerking plaatste ‘maar wat doen we de kinderen daarmee aan’, voelde ik me boos worden van binnen. Hoezo, wat doen we de kinderen daarmee aan? Draai het eens om: wat willen we uiteindelijk het liefst voor onze kinderen, en is het leven wat wordt voorgeschoteld, door in dezelfde platgetreden paadjes mee te lopen niet net zo goed een vorm van iets ‘aandoen’? Wat doen we de kinderen aan door hen niet de mogelijkheden te tonen die er óók zijn? je weet nooit hoe de keuzes die je maakt uiteindelijk uitpakken, en we gaan sowieso fouten maken als ouders. Waarom dan niet bewuste keuzes maken, vanuit de juiste intenties? Ik denk dat daarmee juist veel deuren kunnen worden geopend.

Micro-avontuur

Zo mijmer ik momenteel heel erg van een plekje in Oost-Europa, met een groot stuk grond, in de heuvels met veel bos en groen om ons heen. Waar we zelf een klein huisje op een groot stuk grond kunnen bouwen. Ik hoor van andere avonturiers dat ze hun huis succesvol voor langere tijd onderverhuren, zodat de kosten daar gedekt zijn, en ze langere tijd van huis kunnen gaan. Ook dat is iets dat ik in mijn achterhoofd houd. Net als het gezamenlijk trekken met het gezin. Dat willen we sowieso gaan uitproberen de komende tijd. Binnenkort ga ik met mijn oudste dochter een nachtje weg, in april ga ik met mijn zoon bikepacken (hip woord voor fietsvakantie met een tentje) in een weekend, en in maart ga ik nog eens een kleine week alleen op pad in Duistland. Dit soort microavonturen zijn ook één van mijn waardevolste herinneringen uit mijn kinder- en tienertijd en mede de grondlegger van mijn plannen van nu. Ik hoop dat ook aan mijn kinderen mee te geven.

Los van deze plannen hebben we nog geen concreet antwoord of andere invulling gevonden op de behoefte aan meer vrijheid en avontuur. Het is een potje dat op het vuur staat, wat langzaam pruttelt, en ook niet in de snelkookpan moet. Ik voel aan alles dat er veranderingen gaan komen, maar op welke wijze en wat de precieze invulling is, dat laat ik voorlopig nog aan het universum over.

Volg me en deel als je wilt