Gaatjes schieten bij je kind
De eerste oorbellen
Meia had het er al een tijdje over: gaatjes. Zo rond het moment dat ze naar de basisschool ging, viel het haar op dat sommige meisjes oorbellen hadden en kwam ze er al snel achter dat zij gaatjes in hun oren hadden. Dat klonk indrukwekkend, en boezemde toch een zeker ontzag in voor deze meiden.
Afschrikwekkend?
En zo kwam het dat zo nu en dan het onderwerp hier op terug kwam. Zeker toen de dochter van een vriendin van me voor haar 5e verjaardag gaatjes liet schieten. Met open mond bekeek ze de ‘after-foto’ en met grote ogen luisterde ze naar het verhaal dat er écht gaatjes in haar oren werden geschoten. De woorden ‘gaten’ en ‘schieten’ zorgen geloof ik ook direct voor allerlei visualisaties die eerder afschrikwekkend dan aantrekkelijk zijn, maar blijkbaar niet zó beangstigend dat ze er vanaf zag. Is de mens dan toch een tikkeltje sadomasochistisch vraag ik me af? Afijn, dat is een heel andere discussie.
Op welke leeftijd neem je gaatjes?
Terug naar de oren. Op een verjaardag waar ze het betreffende meisje weer tegenkwam, was ze opnieuw onder de indruk van het geschitter van de oorbelletjes en laaide de wens naar eigen gaatjes weer op. Ik zat echter in twijfel. Sowieso vond ik 4 jaar, de leeftijd waarop de interesse begon, te jong om de gaatjes te laten schieten. Ik weet niet waarom, maar als meisjes nog erg klein zijn, vind ik het wat tegennatuurlijk om dan al echte oorbellen te dragen. Ik besloot na een innerlijke discussie dat 6 jaar een mooie leeftijd zou zijn. Want dat zou de overgang zijn van kleuters naar de middenbouw, en luidde ook een nieuwe fase in.
Twijfels: moet ik het wel of niet doen?
Toch vond ik het nogal wat. Je maakt toch een gat in iemands oor, laten we wel wezen. Twee oren trouwens. Je beslist dan als ouder dat dit gebeurt, en wéét dat je kind niet kan inschatten hoe de pijn is. Bij dit soort beslissingen slaat bij mij altijd de twijfel toe: moet ik dit wel doen? Doe ik hier goed aan? Is het écht de wens van mijn dochter, of is het een tijdelijke bevlieging waar ze later spijt van krijgt?
Deceptie
De dag brak aan: Meia werd 6 jaar, en die dag had de stille belofte dat ze gaatjes in haar oren kreeg. We besloten al vroeg te vertrekken. Zelfs zo vroeg, dat we een half uur moesten wachten tot de juwelier open ging (tja, als je kinderen hebt, heb je er om 9 uur immers al een halve werkdag opzitten). Daardoor steeg de spanning nog wat extra. Toen er uiteindelijk reclameborden naar buiten werden geschoven bij de winkel, rende Meia er enthousiast naartoe, om verlegen haar wens aan te geven: ‘ik wil graag gaatjes schieten’. En wat een deceptie toen er direct werd verkondigd dat het apparaat kapot was!
Poging 2
Teleurgesteld dropen we af, naar huis terug, want er was geen tijd meer om naar een andere juwelier te gaan, omdat mijn kinderen een feestje in de buurt hadden (op de verjaardag van Meia zelf, inderdaad!). Ik hield de hoop voor mezelf dat we aan het einde van de middag nog een gaatje zouden vinden (wat een woordkeus) voor een herkansing bij een andere juwelier. En gelukkig lukte dat! Dus haastten we ons naar het andere adres waar we prompt een meisje voor ons hebben die oorbellen laat schieten. Meia is direct live getuige van dit proces. Gelukkig was dit meisje al ouder en gaf ze geef krimp bij het schieten. Ja, ik sta daar toch even met samengeknepen billen uit angst dat ze ineens niet meer durft.
Aan de beurt
Maar Meia sloeg het tafereel aandachtig gade en zocht ondertussen de oorbelletjes graag uit die ze wilde (wat ongeveer 15x per minuut veranderde), zodat ze toch écht zeker wist welke ze wilde toen ze zelf aan de beurt was. Trots als een pauw ging ze zitten en stelde de medewerkster meteen bijdehand op de hoogte van het feit dat ze vandaag jarig was. Haar grijns was echter wel in één klap van haar gezicht toen ze de schok van de eerste oorbel voelde. En ineens had ik zo met haar te doen, het arme kind, had geen benul hoe het écht voelde, en nu moest haar tweede oor nog…
Nieuw spiegelbeeld
Maar nog verdwaasd van het eerste schieten, werd ook meteen de tweede oorbel erin geschoten. En toen was het klaar. Met een lichte trilling van haar onderlip en aarzelend voelen aan haar oren bekeek Meia haar nieuwe spiegelbeeld. En gelukkig, de aanblik van fonkelende bloemetjes in haar oren lieten haar glimlach al snel terugkomen. Toen de medewerkster ook nog een compliment maakte hoe goed haar oorbellen bij haar jurk pasten, was ook haar zelfverzekerde houding weer terug. En stiekem was ik daar best een beetje opgelucht over.
Trots!
Op weg naar huis leek ze haar best te doen haar nek uit te steken, en als ze kon, zou ze met haar oren klapperen, om trots aan alle voorbijgangers haar nieuwe looks te tonen. Dat haar oorlellen nog rood en gezwollen waren, en behoorlijk jeukten en irriteerden die eerste uren, vertelden we er maar niet bij. Maar na een paar uur trok ook dat weg, en kon ze écht genieten van haar cadeau. En toegegeven, ik vind het toch ook wel heel mooi staan.