Pakjesavond 2.0
Minder cadeaus, meer lol
Het lijkt wel een thema van me. Al eerder verwonderde ik me over de vermenigvuldigende eigenschappen van al dat felgekleurde plastic ruimte opslokkende materiaal en trachtte ik met de verhuizing naar een flatje korte metten te maken met deze verzameldrift. Ik merkte dat het krijgen van zakgeld een groot verschil maakte in de dankbaarheid die de kinderen voelden voor hun spullen en ook recent trok ik weer de conclusie: less is more.
We leven in overvloed
December, de maand van sinterklaas, pakjesavond, schoencadeautjes, en bergen cadeaus onder de kerstboom. En misschien als je een beetje pech hebt, is je kind ook nog eens jarig rond deze periode. Wat moet je in hemelsnaam geven!? Het is de huidige tijdsgeest, dat we in de luxe en welvaart leven wat een probleem met zich meebrengt waar we in onze eigen kindertijd zelfs maar geen voorstelling van konden maken: die van overvloed, die van tevéél. Onze kinderen worden gek gemaakt met al die spullen, en ik als ouder eerlijk gezegd ook. Maar recent, door de samenloop van omstandigheden, ontdekte ik iets moois wat ik met jullie wil delen. Iets om bij stil te staan.
Noodgedwongen aanpassingen
Zoals de meesten van jullie weten ben ik recent geopereerd. Ik wist ongeveer 3 weken van tevoren de datum, en had dus 3 weken om de reeds geplande en toekomstige afspraken en plannen om te gooien. Aangezien mijn operatie eind november was, betekende dat geen traditionele pakjesavond voor ons. In overleg hebben we toen besloten pakjesavond dit jaar anders aan te pakken en te vieren met de intocht van Sinterklaas. Er bleef namelijk weinig keus over in dat korte tijdsbestek en bovendien was er krap tijd om de nodige inkopen te doen. De jaarlijkse lootjes zijn dit keer dan ook niet getrokken.
Geef een doe-cadeau
Dit bracht ons in een positie dat we in korte tijd overlegden hoe we het deden. Nog vóór ik wist dat ik dan geopereerd zou worden, had ik de wens om geen speelgoedcadeaus te geven (want wát moet je in vredesnaam geven), maar bijvoorbeeld gezamenlijk een dagje uit te geven. Gelukkig vond de rest van de familie dit ook een goed idee, en hebben we de cadeaus verder zeer bescheiden gehouden: praktische cadeaus, zoals kleding en een nieuwe schooltas en één speelgoedcadeau van opa en oma.
Tevreden met minder
Dit jaar dus geen stapels cadeaus, geen verzadiging halverwege de avond, geen achteloze gebaren met het wegwerpen van pakjes, geen ontevreden gezichten omdat ‘die meer heeft dan die’, geen tellen van de hoeveelheden waar ik spontaan eczeem van krijg. Nee. De kinderen waren blij met wat ze kregen. Sterker nog! De rest van die middag en avond hebben zij gespeeld met het speelgoedcadeau dat ze kregen. En de dag erna ook. En de week erna nog steeds. Ze waren blij met hun cadeau, en werden niet lamgeslagen door de hoeveelheid, maar het was overzichtelijk.
Dankbaarheid stimuleren
Ik was aangenaam verrast. Er werd niet gevraagd om meer, ze waren tevreden en het was goed zo. Het maakte maar weer eens duidelijk dat minder vaak meer is. Dat kinderen gewoon prima tevreden zijn met minder, wanneer er geen vergelijk is. Het deed me denken aan mijn eigen jeugd, toen ik naast de nieuwe sloffen, chocoladeletter en warme sokken, mijn cadeau kreeg, dubbel ingepakt omdat ik hem zo verlangde: mijn potlodendoos. Nog steeds heb ik deze potloden, waar ik al die jaren zuinig op ben geweest. Laten we met z’n allen proberen deze dankbaarheid weer een beetje terug te geven aan onze kinderen. Ik weet zeker dat zij er ons dankbaar voor zullen zijn.
Eén gedachte over “ Pakjesavond 2.0”
Mooi geschreven lieve Michelle , je hebt helemaal gelijk. Liefs Annelies