Over tijdgebrek en veerkracht

Soms heb je van die momenten, dat je er even doorheen zit. Dat je baalt van de situatie, en je even niet weet hoe je verandering kan aanbrengen in alles wat er gaande is. Laatst was er zo´n moment. Misschien is het jullie wel opgevallen, misschien ook niet. Maar er is al een behoorlijke tijd geen nieuwe verbouwingsblog geplaatst. De laatste was voor de kerstvakantie. Het is niet dat er niks gebeurt hoor, integendeel. Er gebeurt teveel, en het is allemaal even belangrijk, waardoor de verbouwing minder snel gaat dan gehoopt. En eigenlijk ook wel langzamer dan gedacht.

Spanningveld

Het is niet dat ik het iemand kwalijk neem, want we hebben dit zelf op onze hals gehaald en wij alleen zijn hiervoor aansprakelijk. Steef stopt al zijn vrije tijd in het project, en toch lijkt de tijd ons in te halen. Een tijdje terug zat ik te mijmeren over het afgelopen jaar en ineens schrok ik. Precies een jaar geleden, in februari 2017, verkochten we ons huis. Het is dus al een jaar dat we in een zeker spanningsveld leven met ons gezin. En in feite al veel langer dan dat, besefte ik me.

9 Maanden zonder kamer

Toen we nog in ons vorige huis woonden, hadden we net een grootschalige verbouwing achter de rug. We hadden de bovenverdieping 3 meter naar voren uitgebreid en de indeling volledig veranderd. We hadden 3 volledige kinderkamers en dakramen gemaakt. Het stof was amper neergedaald toen we de beslissing namen ons huis te koop te zetten. De kinderen hebben tijdens de verbouwing 9 maanden noodgedwongen bij ons op de slaapkamer geslapen. Hoewel het een royale slaapkamer was, was 9 maanden lang met zijn vieren (Signe was toen nog in de maak) in dezelfde ruimte niet bepaald bevorderlijk voor de onderlinge verstandhoudingen.

Twee verhuizingen, twee verbouwingen

Meia en Fosse waren in die periode 4 en 2 jaar, en toen de verbouwing klaar was 5 en 3 jaar. Toen werd Signe geboren, en brak een andere drukke tijd aan. Eind 2016 besloten we ons huis te koop te zetten en in februari 2017 was de koop rond. De kinderen hebben nog geen jaar van hun eigen fijne kamertje kunnen genieten. Fosses bed was zelfs nog niet helemaal af. In april 2017, krap 6 weken nadat we het bod accepteerden van de kopers, verhuisden we naar een flatje met 70m2, waar we een halfjaar verbleven, als ´tussenhuis´ tot we ons droomhuis vonden.

Met z´n allen op een kamer

Logischerwijs hebben we toen weinig tot niets gedaan aan gezellig maken in huis. Er was amper plek genoeg voor de stofzuiger of het wasrek. Ook toen sliepen Meia en Fosse weer samen op een kamer, wat in het begin één grote keetpartij gaf. Signe had gelukkig daar haar eigen kamertje. Nouja, ze moest hem delen met de droger. Toen we in september 2017 weer verhuisden, kwamen de kinderen zelfs met zijn drieën op dezelfde kamer te slapen. Wonder boven wonder ging dat erg goed. Tot vandaag slapen de kinderen nog steeds zo: in afwachting tot hun kamertjes klaar zijn. Ze zijn nu 7, 5 en 2, inmiddels.

Hun jeugd komt nooit meer terug

Ik besefte me ineens dat zij meer niet dan wel hun eigen kamertje hebben gehad in hun leventjes. En met de snelheid waarin de verbouwing vorderde, was het einde voorlopig nog niet in zicht. Ik kreeg het ineens Spaans benauwd: als de verbouwing nog 2 jaar duurt, dan zijn ze 9, 7 en 4, en zouden ze 5 jaar met tussenpozen geen eigen kamer hebben gehad. Dat konden we toch niet maken! Hun jeugd krijgen ze nooit meer terug, ik wilde ze zo snel mogelijk hun eigen plekje kunnen geven.

Gemis van het gezinsleven

En ineens miste ik nog veel meer: al sinds april 2017 is Steef aan het klussen, en komt de zorg voor de kinderen in principe op mij neer. Ik miste het eropuit gaan als gezin. Uitjes plannen, naar het strand, bos, museum, stadjes of gewoon naar een verjaardag. Steeds moest ik afmelden met de mededeling ´Steef is klussen, ik kom alleen´. En ook niet altijd zag ik het zitten om met drie kinderen op pad te gaan, het is nogal een onderneming. Ik miste het samen kletsen tijdens ritjes, het filosoferen over kleine en grote dingen tijdens wandelingen terwijl de kinderen voor ons uit renden. Kortom, ik miste het samen maken van die fijne herinneringen, zoals we gewend waren.

Vrijetijdsbesteding

Doordat Steef nu zijn vrije uurtjes stopte in het klussen, kwamen de huishoudelijke taken ook meer en meer in de weekenden, wat afging van de vrije tijd met de kinderen. Net als de regeldingen: wat halen bij de winkel, een pakje terugbrengen, cadeautje kopen voor iemand of whatever. Nog zoekende naar een goed werkritme met voldoende tijd voor mijn gezin, maar ook genoeg tijd in een startend bedrijf, is dat niet de meest leuke vrijetijdsbesteding die ik me kan indenken.

Piekeren en tobben

Zo kwam het, dat we pasgeleden zaten te piekeren en te tobben. Misschien hebben jullie inmiddels wel door dat ik van huis uit niet erg geduldig ben. En hoewel we echt in de veronderstelling waren dat we ruim hadden ingezet (een jaar klussen), blijken we een en ander toch onderschat te hebben. We hebben er nu ruim een halfjaar klussen op zitten, maar zitten nog niet op een kwart van de werkzaamheden. Om het cru uit te drukken: nog geen enkele ruimte in huis is af. Het is dus tijd om afwegingen te maken en knopen door te hakken.

Zo gaat het niet langer

Inmiddels heb ik een soort aha-moment gehad, toen ik besefte dat het misschien heus wel af zou komen in een paar jaar met het budget dat we er voor hebben gereserveerd, maar dat dat absoluut niet is wat ik wil: we kunnen het onze kinderen gewoonweg niet aandoen om langer dan noodzakelijk in deze verbouwing te zitten. Om het steeds maar koud te hebben, kleren die niet goed drogen, en urenlang moeten wachten tot de rijst eindelijk kookt. Geen kleding kunnen ophangen omdat er nog geen fatsoenlijke kledingkast is. Zich irriteren dat ze nooit eens ongestoord alleen op hun kamer kunnen spelen. Of een tafel missen om aan te puzzelen of tekenen.

Op zoek naar verandering

Ik weet het, luxeproblemen. Veel van ons zitten in een situatie dat ze sowieso nooit een eigen kamer zullen hebben. Of voldoende kleding om op te hangen. Ik waardeer daarom keer op keer de positie waarin wij verkeren, en ben dankbaar voor het feit dat we überhaupt de mogelijkheid hebben om over alternatieven na te denken. Want dat is voor velen niet weggelegd, daar ben ik me van bewust. Maar juist omdat wij wél aanpassingen kunnen maken, voel ik me ook verplicht om dat te doen. Juist nu onze kinderen nog jong zijn en zij hun oh zo belangrijke basis aanleggen.

Onzekerheid

Wat het concreet betekent? Niets, tot nu toe. Veel onzekerheid hoe nu verder, maar ook wel duidelijkheid: dit moet anders. Voor de kinderen. We hebben al veel van ze gevergd aan veerkracht en flexibiliteit. Aan aanpassen en mee veranderen. Het ochtendritueel is uitgebreid met standaard warme sokken aantrekken als je wakker wordt, want de vloer is ijskoud. De deur dicht doen is een gewoonte die ze uit eigenbelang hebben aangeleerd, om de warmte zoveel mogelijk in de kamer te houden. Ik gun ze het comfort en wat ze hadden: een eigen plek, voldoende ruimte, warmte.

Op zoek naar een oplossing

Achter de schermen brainstormen we verder. Mocht je ideeën hebben of wil je graag meehelpen met klussen, ervaring opdoen, je CV uitbreiden of spierballen willen kweken met sjouwen? Er is altijd behoefte aan hulp. We houden jullie op de hoogte van de ontwikkelingen die gaan komen…