Huis te koop!

Huis te koop!

Verhuizen: een emotioneel proces

Ons huis staat te koop. We zijn al tijden bezig met de overname van de praktijk en daar komt veel bij kijken. Ik werk nu in loondienst in de praktijk van mijn werkgever. Dat heeft absoluut voordelen, want ik trek om 17.00u (nou vooruit, 17.20u) de deur achter me dicht en dat is ook direct de afsluiting van mijn werkdag.

Maar mijn werkgever is op leeftijd en wil op termijn stoppen. En dan zit ze natuurlijk niet te wachten op Jan en alleman die haar huis binnenwandelt om er te werken. Dan wil ze gewoon haar huis terug en genieten van haar welverdiende pensioen. En andersom wil ik ook graag een plek voor mijzelf. Als ik start als ondernemer, wil ik ook het gevoel hebben dat ik start, dat ik iets opbouw, dat het werkelijk van mijzelf is.

Knopen doorhakken

Door de afgelopen jaren en maanden hebben we een proces doorgemaakt en heb ik mijn plannen meerdere malen bijgesteld. Soms noodgedwongen, soms door veranderde inzichten. Inmiddels zijn we in de fase dat we knopen doorhakken. Ons huis te koop zetten was één van die knopen. Want, we hebben namelijk nog niks op het oog. Nouja, tenzij Gaston binnenkort aanbelt om een cheque te overhandigen, maar daar reken ik maar niet teveel op 🙂

Praktijk aan huis

“Waarom zet je dan je huis in vredesnaam te koop?” zul je je afvragen. Vooral omdat we fijn wonen, het is een superleuke buurt, een mooi huis. We hebben in 2015 net een grote uitbouw op de bovenste verdieping laten doen zodat we alle kinderen een eigen slaapkamer konden geven. Het is door de jaren heen helemaal naar onze zin gemaakt en wonen er al ruim 8 jaar met heel veel plezier. Waarom dan weg? Uiteindelijk wil ik toch mijn droom verwezenlijken: een praktijk aan huis. En dat is simpelweg niet mogelijk in ons huis.

Geschikt pand

Sterker nog, het is niet mogelijk in bijna alle huizen die op funda verschijnen. Slechts een enkel pand komt in aanmerking. En dan hebben we nog een wensenlijstje om de zoektocht ingewikkelder te maken: niet te duur, in een straal rondom de school van de kinderen, niet in de directe buurt van de concurrenten en met voldoende oppervlakte voor zowel ons eigen huis als de praktijk. Ohja, en een tuin. Het is lastig zoeken, met twee petten op: we willen een huis die past bij ons als gezin én we moeten denken vanuit de cliënt wat handig is qua locatie. We zijn tenslotte niet van plan over 3 jaar weer te verhuizen.

Impact op het gezin

Om die reden hebben we de gok gewaagd ons eigen huis te koop te zetten. Want als er een zich een mogelijkheid voordoet, willen we die niet missen. Dat brengt wel de kans met zich mee dat we tijdelijk moeten huren. En dát idee heeft wel zijn weerslag op ons gezin.

Wat betekent het in de praktijk?

Tot zover dus het stuk rationele benadering over kopen en verkopen, want ik merk dat Meia en Fosse behoorlijk onder de indruk zijn van het hele proces. Want, een huis kopen of verkopen is ook heel veel emotie. En hoezeer we ook proberen sommige dingen niet te bespreken in hun bijzijn of luchtig te reageren op bepaalde onderwerpen, ze merken toch meer op dan wij soms beseffen. Zo moesten er natuurlijk foto’s van het huis genomen worden, wat direct betekent dat we het huis van onder tot boven hebben moeten uitmesten, opruimen en schoonmaken.

Bezichtigingen

In een gezin met 3 kinderen is dit vechten tegen de bierkaai. Maar het moest, en alle troepen werden ingezet. In de praktijk komt het erop neer dat de kinderen meer dan anders moeten opruimen, dat er een zondag niet op uit wordt gegaan, maar een berging wordt uitgeruimd. En na de foto’s begonnen de bezichtigingen, die hetzelfde effect hadden. Ik baal dan onwijs van zo’n situatie: het liefst zou ik lekker met z’n allen het bos in gaan, maar nood breekt wet.

Zorgen, onzekerheid, vragen…

Toen de foto’s eenmaal gemaakt waren, kwamen de vragen: “wanneer komt er een bord op het raam? Wanneer gaan we dan verhuizen? Gaan deze mensen ons huis kopen? Nemen we dit, dit en dit wel mee? Dit gaat toch ook mee, he? Heeft het nieuwe huis wel …?”. We proberen zo goed mogelijk antwoord te geven op de vragen. We leggen uit dat we voorlopig nog niet gaan verhuizen, omdat we eerst een heel leuk huis moeten vinden waar we in willen wonen. En dat we alle spullen mee zullen nemen die los zitten, los gemaakt kunnen worden of opgetild kunnen worden. Maar na die uitleg begon Meia ineens te huilen: “maar dan kan ik mijn bedstee niet meenemen!”. En toen had ik even geen antwoord, want ze had gelijk. De bedstee, die we met liefde voor haar hebben gemaakt, blijft inderdaad achter. Maar ik beloofde haar wel dat ze haar nieuwe kamer minstens net zo fijn zou vinden als haar kamer van nu.

Piekeren

Van de week fietsten we naar huis van school en zei Meia ineens dat ze de laatste tijd ’s avonds niet goed kon slapen. Na wat doorvragen, bleek dat ze toch lag te piekeren over verhuizen, want dan zou ze haar vriendinnetje uit de straat missen en ze was verdrietig om haar kamer, die ze nog niet zo lang had. Op die momenten heb ik met haar te doen, en slaan twijfels toe of we wel het juiste doen. Ook Fosse is er veel mee bezig. Hij vraagt doorlopend om bevestiging of zijn spullen wel meegaan.

Gevoel van veiligheid

Alle drie de kinderen zijn hier geboren en opgegroeid, en ze waarderen de vertrouwde en veilige omgeving. Het voelt kwetsbaar om aan die vertrouwde omgeving te tornen. Het is alsof de stoelpoten langzaam onder hen vandaan worden gezaagd. Vooral, omdat we nog niks anders op het oog hebben: ze kunnen nog nergens naartoe leven of aan een idee wennen. Ze hebben bovendien ook geen tijdsindicatie: we hebben geen idee hoe lang het allemaal zal duren. Ik merk dat ik dat heel moeilijk vindt voor ze, want ik gun ze zo graag dat veilige gevoel. Wij als volwassene zijn daarin flexibeler, wij kunnen alles in perspectief plaatsen en bovendien is het onze beslissing, dus is het gemakkelijker je hier naar te voegen. Dat hebben de guppen niet.

Quality time

Het is dus voor iedereen bij ons op zijn eigen manier spannend. Signe is misschien wel de enige die zich er allemaal niet zoveel van aantrekt. Tot het moment zover is, wellicht. Intussen ga ik maar eens proberen wat extra gezinsuitjes en quality time in te plannen, tussen alle regeldingen door. Want die behoefte is er aan beide kanten merk ik. Ik houd jullie op de hoogte.

Volg me en deel als je wilt
Pin Share

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *